Στη γωνιά του δρόμου
ένα φανάρι μοναχικό
καίει σαν καντήλι
τυλίγομαι στο δέρμα του σκοταδιού
στην ανείπωτη ησυχία
να χαζέψω σιωπηλά τον κόσμο
σηκώνω το βλέμμα στ'αστέρια
λαχταρώ να βαδίσω μαζί τους
στην δαιδαλώδη έκταση τ'ουρανού
και ψιθυρίζω με μια μικρή θλίψη
όσα έχω ξεχάσει να πω
στους ανθρώπους που έχασα
ευχαριστώ,συγνώμη,μου λείπεις..
και μου ακούγεται καινούριο το θάρρος
να τα φωνάξω δυνατά.
Είναι η ώρα που στήνονται τα όνειρα
- η ζωή είναι ένα όνειρο -
γεννιούνται από σκοτάδι και φως
κι είναι η ρέουσα άφιξη της αυγής
που λικνίζεται στιλπνή,παλλόμενη
στο άχρονο κενό
και υπόσχεται πεισματικά
στιγμές που παρηγορούν τον άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου