Ο κλέφτης (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 

Ποίηση είναι ο χώρος της κλεψιάς.

Ναι !! Ίσως σας ξάφνιασα !!

Ή μήπως σας έδωσα αφορμή να γνέψετε καταφατικά;

Μα όχι, μην βιάζεστε, δεν εννοώ τα πνευματικά δικαιώματα και άλλα πεζά!!

Εννοώ πως είναι ο χώρος που μπορείς να κλέψεις αγάπη!!

Διάσπαρτες ψυχές ανοιχτές και εκτεθειμένες στις ορέξεις σου.

Ξαπλωμένες γυμνές να λιάζονται σε θάλασσες. 

Να ευφραίνονται σε πηγές του Ζώντος ύδατος και άλλες να ταξιδεύουν σε αστέρια και εξωτικούς προορισμούς.

Να ερωτεύονται σε πορφυρά δειλινά και να εγείρονται σε μαγικές ακρογιαλιές, αγναντεύοντας τον ζωγράφο με τα χρυσά πινέλα του να χρωματίζει από ψηλά τις θάλασσες  ξανθιές και τις γοργόνες μεταξένιες!!!!

Ή άλλοτε πάλι να ξεπλένουν συσσωρευμένα άλατα αλαργινών αμαρτιών, με δάκρυα εξαγνισμού και συναίσθησης!

Ναι!! Γι'αυτό μπήκα στον χώρο αυτό!! 

Να κλέψω αυτή την ανεπιτήδευτη  αγάπη, την άσπιλη και αμόλυντη, την ολοκληρωτική!!

Όχι όμως μόνο να κλέψω, μα και

να προσφέρω, τσίτσιδος, ξέντυτος και ακάλυπτος, την δική μου ψυχή!! 

Χωρίς φτιασίδια νυχτερινών εξόδων παρά μόνο νιογέννητη και απογυμνωμένη των τάχα καλών τρόπων και προθέσεων.

Αλλά σας διαβεβαιώνω πως  ακόμη κι έτσι πάλι νοιώθω κλέφτης και τοκογλύφος!!

Διότι όση αγάπη κι αν δίνω - τελικά - την παίρνω πίσω με υπεραπόδοση!!

Κώστας Ζαϊκιδης