Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Στασιμότητα αγγιγμάτων έσταζε ετούτος ο Φλεβαρης διαρκώς!
Ενας αδιέξοδος κλειστός διάδρομος του άμυαλου, φωτίστηκε στο μελλον ξαφνικα!
Τον κρατούσαν, βλέπεις, διαρκώς αξέχαστο, κάτι σκοτεινές συννεφιές απ' το βορρά!
Χωνεύτηκαν αδρά οι ρίζες των συναισθημάτων μέσα σου, κι' οι εμπειρίες
του νόθου, επικολλήθηκαν στη ψυχή πλέον!
Απαιτούν εισητήριο αποβίβασης!
Οι ώρες των δρομολογίων ακυρωθηκαν, λόγω ενέδρας στη διαδρομη ενος παράλογου δια ταύτα!
Οι υπομονές... σχημάτισαν ουρές, σπαταλήθηκαν απο δια-αφωνίες στα εκ-δοτήρια μιας απαίτησης!

Ο καιρος της χειμωνιατικης παγωνιας,
θερίζει την τελευταία ελπίδα ταύτησης,
μεταφέροντας ενα ρίγος λήθης στη μνημη!

Σου είπα...
μην απλώνεις το κενό μου!
Φοβάμαι τα ταξίδια στα τυφλά...
Γυμνός σ' απύθμενες λέξεις φαντασίας,
αδικημένων συναισθημάτων,
και μιας μοναξιάς ανεκπλήρωτων πόθων!
Πλανεμένος εραστής, επαίτης, επι ματαίω της αλήθειας σου, μεταβαλλομαι σ' ορίζοντα φυγής!

Αλλοτινή βουτιά, στην ουσία ενος πετάγματος, υπογράφει πια, το παρόν σκίρτημα!
Ματαιώνοντας το δρομολόγιο μιας ψευδαίσθησης,
περπατώ σταθερά,
ενα αποφασιστικό σταυροδρόμι ελπίδας!
Τολμώντας την έκπληξη του ά-γνωστού, θα στηριχτώ παραδοσιακά, στ' αλάνθαστο ένστικτο της επιλογής μου!
Πεισματικά θα περπατήσω τις στιγμές μου, πάνω στ' ανώριμα, και γνώριμα, θέλω μου!
Μιας ά-σβηστής ήβης του έρωτα!
Ξεκινάμε πάλι... από το τέλος μας!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Ήταν ένα θρόισμα, ένα χάδι (της Σταματίνας Βαθη)

Ήταν ένα θρόισμα, ένα χάδι.
Ένας όρκος,
ένα ψιθύρισμα,
μια φεγγαροαχτίδα στο σκοτάδι.
Ένα γέλιο ποτάμι δροσερό,
ένα πέταγμα πεταλούδας πάνω στα λουλούδια της φύσης,
ένας χτύπος,
ένας λόγος γλυκός.

Ήταν φρουτένιο και ευωδιαστό αυτό το κοκκίνισμα στο πρόσωπο,
ένα πετάρισμα στον ουρανό.
Αγάπη, αγάπη, τι είναι αυτό??
Τόσο δυσεύρετο άραγε με αυτό το α το στερητικό?
Αγάπη.

Πέταξε η πεταλούδα, ευαίσθητη και μικρή.
Τόσο ευάλωτη, τόσο εξιδανικευμένη, τόσο απατηλή...
Αλλά και τόσο απλή.
Τι είναι η ζωή τελικά, μια ριπή??
Και τα φτερά??
Πόσες ταλαντώσεις και πτώσεις,
πόσα πράγματα ψεύτικα και αληθινά??

Ο χτύπος έγινε αγέρας σαρωτικός,
μοίρασε όλη την γύρη,
έπεσε στο χώμα,
έγινε καρπός ...
Μια ο ήλιος, μια η βροχή, ακόμα και το χιόνι, αλλά η ηλιαχτίδα πάλι θα βγει.
Εεεεεε ζωή με ακούς??!!! Σε αγαπώ πολύ!

Σταματίνα Βάθη



Φωτογραφία : Raul Diaz

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Στα μάτια σου τα αλλιώτικα
Δυο λόφους στεφανώθηκα
Για ήλιο διψασμένους
Στις ράχες τους κρεμάστηκα
Ψυχή που θυσιάστηκα
Στους φόβους τους κρυμμένους

Θάλασσες  μέρες,  εποχές
Κλέβω του ήλιου δυο ευχές
Στο γαλανό σου τάμα
Στα κύματα σου δυο πληγές
Από δυο κόρες, σαν Θεές
Κερνάν άγιο νάμα

Στα μάτια σου τ’ αλλιώτικα
Μπερδεύτηκα μα σώθηκα
Καρδιά δεν φυλακίζω
Τα ποιήματα κι αν απορούν
Είναι οι ζωές που προχωρούν
Τον ήλιο στον χαρίζω

Λήξαν οι έρωτες, οι εποχές
Στήνω καρτέρι σε φωλιές
Φρένο στου ονείρου μου το ψέμα
Γιατί δεν έχω δυο ζωές
Να χαλαλίζω σε αγκαλιές
Φεγγάρι έλα και κέρνα.

Γεωργία Σχοιναράκη

Φτιάξε μια μέρα (της Αντριάνας Αρβανιτιδου)

Λόγια αγάπης σκορπισμένα
ρούχα που έμειναν κρυμμένα.
Μυρωδιές του χθες καλά κλειδωμένες
Φωνές στο μυαλό μου ανακατεμένες.
Προσπαθούμε να ζήσουμε μια ζωή που δεν εκτιμήθηκε
στα απλά θέλουμε να βρούμε την στιγμή αυτό ζητήθηκε.
Ο χρόνος τώρα δόθηκε απλόχερα
να κοιτάξουμε να βρούμε της ψυχής το μέσα.
Να δούμε ότι το δεδομένο χάθηκε όπως χρόνια χαμένο ήταν
να δούμε την ουσία, να δούμε τελικά τι είναι αυτό που κάνει την ψυχή γεμάτη.
Παράπονα και γκρίνια
φόβος και ανασφάλεια.
Όλα για σας πρώτη φορά
για δείτε το λάθος σας πλέον καθαρά.
Είχατε ξεχάσει αγάπη τι θα πει
στιγμή να απολαμβάνεις δίχως λογική.
Είχατε ξεχάσει τον δίπλα που πονεί
κλείνατε τα μάτια σε ότι σας στεναχωρεί.
Τελικά πως είναι κάθε μέρα να τελειώνεις και να αρχίζεις από την αρχή ξανά?
Πώς είναι να μην ξέρεις αν τον ήλιο δεις ξανά?
Εμένα μην με ρωτάς γιατί ιστορίες πολλές έχω στο συρτάρι της ψυχής
αυτές τις αληθινές με νόημα
όχι ψεύτικες που μάθατε να κρύβεται κάτω από το χαλί.
Κλείσε τα μάτια και ονειρεψου
άνοιξε τα μάτια και συνέχισε το όνειρο.
Κάθε μέρα που είσαι εδώ
ευκαιρία είναι θαρρώ.
Μην με ρωτάς πώς το ξέρω αυτό
γιατί δεν θέλεις να μάθεις σε τι αγκάθια περπατώ.
Ότι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς
Η ζωή είναι εδώ, η άνοιξη θα έρθει
και ο έρωτας πάντα θα καραδοκεί.
Η μέρα ξεκινάει με μια υπόσχεση
κάνε εσύ το βήμα με χαμόγελο να την υποδεχτεις.
Ζωγράφισε πάνω στο άσπρο το χαρτί
χρώματα που αγαπάς πολύ.
Φτιάξε μια μέρα που μόνο εσύ θα γευτείς.

Αντριάνα Αρβανιτιδου

Βρες τον ήλιο σου βρες που να κοιτάζεις(της Στέλλας Μάναλη)

Κάθε ξημέρωμα, σκέφτομαι τα μάτια σου ...
Κάθε δύση σκέφτομαι επίσης, τα μάτια σου ...

...έτσι και τον ήλιο, όταν τον θαυμάζεις, σώζεις την στιγμή χωρίς να σε ενδιαφέρει αν δύει ή ανατέλλει, γιατί αυτό που κοιτάζεις
σου προκαλεί την ανάγκη, να το κρατήσεις για πάντα, κι ας ανατέλλει ή δύει κάθε μέρα στο ίδιο σημείο...

...έτσι κι εσένα, σαν ήλιο λαμπερό στα μάτια μου σε κρατώ, με τα χρώματα της Δύσης και
της Ανατολής, που δίχως τον ήλιο δεν ξημερώνει, δεν νυχτώνει κι όλα παγώνουν...

...έτσι λοιπόν την ζεστασιά και την αγάπη των ματιών σου, την έκανα ζωή και φως των δικών μου...

"Βρες τον ήλιο σου, βρες που να κοιτάζεις.."

Στέλλα Μάναλη