¨Ασε με να κάνω ένα ταξίδι
με του νου το φτέρωμα
τώρα που κλείσαν οι πύλες τ' ουρανού
για τους ανθρώπους
τώρα που λευτερώνονται τα σύννεφα
κι ο ήλιος πιο καινούργιος στου νου μου
το στερέωμα θα λάμψει
τώρα που η σελήνη ολόγιομη
θα φωτίζει τις τραυματισμένες λεωφόρους
δίχως ανταλλάγματα
και τ' αστέρια θα παίρνουν το σχήμα
του χαμόγελου όπως ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό σου
την τελευταία νύχτα που αγκαλιαστήκαμε
ένα ταξίδι πάνω από τη γη μας την πολύπαθη
εκεί που σύνορα δεν χαράζονται
κι οι άνθρωποι ξέρουν ν' αγαπιούνται
Νοστάλγησα μια αγκαλιά κι ένα φιλί της νύχτας
ακριβοπληρωμένο
στα δακρύβρεχτα μάτια σου
Τα χέρια σου τα ολόλευκα κρίνα της Άνοιξης
μέσα στις χούφτες μου να τα κρατήσω
με την ιερότητα του Έρωτα
στιγμές πολύτιμες που μαραζώνουν
στον κήπο των ανθρώπων σαν τον απότιστο βασιλικό
τον νιοφυτεμένο
Πότε θα βγάλει άραγε καρπούς το δέντρο
που το χτύπησε η καταιγίδα;
Όλα μου φαίνονται αγνώριστα στο ταξίδι των αισθήσεων
Γι' αυτό άσε με να σε ταξιδέψω
σε άλλους ουρανούς!
Πόλα Βακιρλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου