Ώρες ατελείωτες ευχόμουν, να ήσουν εδώ... να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου, να σε γεμίσω με χιλιάδες φιλιά.
Ώρες ατελείωτες.... προσευχόμουν να έρθεις, να σου χαρίσω την ψυχή μου, να σου ανταποδώσω, την υπέρμετρη αγάπη σου, την ευτυχία, που ήθελες να μου χαρίσεις, μα εγώ δεν σε άφησα.
Το έβαλα στα πόδια, αγνοώντας τις συνέπειες, που σε πλήγωνα κάθε λεπτό, με τις λέξεις μου.
Εσύ πάντα προσπαθούσες, να ήσουν εδώ, το ένοιωθα... αισθανόμουν τα λόγια σου, μα εγώ, σιωπή...
Σ' αγάπησα, όσο η καρδιά αντέχει ν' αγαπά, κι ακόμα παραπάνω.
Οι ψυχές μας, ήταν πάντα ενωμένες, όσο κι αν τα κορμιά μας, ήταν μακριά. Μου έδινες δύναμη ν' αντέχω.
Ήσουν πάντα εδώ, δεν έφευγες ποτέ, ακόμα και τις στιγμές, που σου μιλούσα σκληρά, εσύ, ήσουν εδώ, δεν σ' άγγιζαν, τα σκληρά μου λόγια, σε πονούσα, και επέμενες. Αυτή ειναι η πραγματική αγάπη!
Και τώρα, ήρθε η στιγμή, που λύτρωσες ένα κομμάτι της καρδιάς μου, με την δική σου ευτυχία, γιατί μαζί με σένα, είμαι κι εγώ.
Σ' άφησα ελεύθερο να πετάξεις, να έχεις, μια ζωή, μια ψυχή, μια καρδιά, πλάι σου, ολοκληρωμένη, να μην της λείπει τίποτα, να σου τα χαρίσει όλα, απλόχερα, χωρίς όρια, όχι τα μισά.
Σ' αγαπώ και δεν θα σταματήσει ποτέ.
Η αγάπη μου για σένα, δεν έχει φραγμούς, και δεν θα σταματήσει να ζει, μέσα απο την δική σου ευτυχία.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου