Ήμουν ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο
από έργα τέχνης αλλά είχες τα μάτια σου κλειστά.
Ήμουν μουσική, μπαλάντα ερωτική
αλλά είχες τα αυτιά σου ερμητικά κλειστά.
Λευκός καμβάς ήταν το σώμα μου–
η ψυχή μου, που εκλιπαρούσε για τέχνη.
Αλλά ήταν η παλέτα σου λειψή, με λίγα χρώματα μουντά.
Ημουν της Άνοιξης τα χρώματα,
που την ψυχή σου έραιναν και
η καρδιά μου στάλαζε -μες στην καρδιά σου- ανθόνερο, βάλσαμο γλυκό...
Φύλακας Άγγελος, προστάτης στοργικός. Φρουρός κραταιός.
Αλλά το εγώ, δεν ενσωματώθηκε ποτέ στο εμείς...
Εμεινε σαν ίσκιος να κρύβει την αυγή της ευτυχίας.
Το απόλυτο δόσιμο ήμουν.
Ημουνα τόσο αρκετός, που ήσουν ανίκανη να το αντέξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου