Ποιος ξεπουλά την λογική;
Ποιος τ' όνειρο ξοδεύει;
Ποιος δίνει αγάπη δανεική,
ποιος το καλό ζηλεύει;
Το σκοτεινό ελάχιστο,
ποιος πάει κι αγοράζει;
ποιος έχει ερωτικό καημό
και δεν αναστενάζει;
Ποιος τ' άστρα στα ουράνια,
στεγνά εγκαταλείπει
και σπέρνει την ορφάνια τους
στα πλάτη και στα μήκη;
Ποιος αποστρέφει απ' τη χαρά
πάντα το πρόσωπό του
και αγκαλιά την μοναξιά
κρατάει στ' όνειρό του;
Ποιος βλέπει είδωλα χλωμά,
σε ραγισμένο τζάμι,
να τρίβουνε τα μάτια τους
με ανοιχτή παλάμη;
Ποιος ξέρει στ' ακροδάκτυλα,
την μοίρα να διαβάζει;
Ποιος καταλεί τσ' ελπίδες του
και την ζωή του αδειάζει,
με μια απληστία ανώφελη,
μια συμπλοκή που ρίχνει,
τις άμυνες και τις χαρές
σε πλοίο σκυλοπνίχτη.
Σαλπάρει σ' άγρια θάλασσα,
στης θύελλας το μάτι,
με την αλαζονεία του,
το πείσμα, το γινάτι,
παντού να τον ακολουθούν,
σκλάβος στα ένστικτά του!
Κατάργηση, απώλεια
αγάπης στην καρδιά του.
Ποιος μένει μόνος τελικά,
με τον εγωισμό του;
Εκείνος που επέλεξε
να ζει με τον καημό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου