Η καρδιά κτυπά μακριά και έξω απ' το σώμα μου,
σαν ν'αποχαιρετά με ένα αντίο,
την κακόμορφη πραγματικότητα.
Γίνομαι αγέρας για να απαλύνω τους χτύπους
της καρδιάς και τους ρυθμούς της άχρωμης ζωής μου.
Γελάει ο ουρανός σαν να περιγελά τα συναισθήματά μου.
Την θύελλα της ψυχής μου.
Την κάθιδρη προσπάθεια για την μη υποδούλωσή μου,στην μοίρα μου.
Τα βήματά μου με φέρνουν κατευθείαν μέσα
στον πόνο μου...
Αδυνατώ να του κρυφτώ.
Αντικρύζω τις λεωφόρους που ανοίγονται
μπροστά μου και γίνομαι μόνο μια μικρή κουκίδα
στην ατέρμονη γραμμή της ζωής.
Γίνομαι καταρράκτης για να πνίξω μέσα του
την εντροπή μου,την μοναξιά μου,την μελαγχολία μου.
Γίνομαι ρυθμός για να εξαφανίσω τον ρόγχο
της αβεβαιότητάς μου.
Η ύπαρξή μου κρέμεται από την πιο ευαίσθητη κλωστή της θέλησής μου.
Η καρδιά μου κτυπά δυνατά επιστρέφοντας στη καλόδεχτη αγκαλιά της ύπαρξής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου