ΠΑΡΑΝΟΙΑ (της Άννας Πατσου)

Πού είσαι;

Δεν αντέχω αυτή τη σιωπή

Νύχτωσε.. ξημέρωσε..

δεν βλέπω, δεν έχω αίσθηση.

Μα πού είσαι;

έντεκα και είκοσι..

τέσσερις και μισή..

οχτώ και τέταρτo..

Tί ώρα είναι;

Τί δείχνουν οι δείκτες;

Τί λέει ο χρόνος;

Πού κρύφτηκε ο πόνος;

Γιατί κλαίει η σιωπή;

Πού είσαι;

Δεν σε μυρίζω..

Δεν σε αγγίζω..

Δεν σε βρίσκω πουθενά.

Πού στον διάολο είσαι;

Σέρνομαι θλιμμένη,

μεθυσμένη η λογική μου

ξερνάει αναμνήσεις,

χύνει παράπονα,

το δάκρυ στα πατώματα,

κουλουριάζομαι..

κι ύστερα

σαν φοβισμένο βρέφος μαζεύομαι.

Κόκκινη λίμνη μ’ αγκαλιάζει,

το κρασί χύθηκε,

μα τα χέρια μου αίματα στάζουν

και τα δάκρυα μου πέφτουν κόκκινα

σαν πυγολαμπίδες της φωτιάς.

Όχι! Δεν πέθανα ακόμα,

ούτε κι έχω παραισθήσεις.

Πάλι ήπια, λίγο, λίγο μόνο

για να ξεχάσω.

Να μην σκέφτομαι,

μα ακόμα… δεν πέθανα,

σε περιμένω..

Μα πού είσαι;

Λιώνει το σώμα μου,

ματώνει η καρδιά μου,

πνίγεται η ψυχή μου

κι αυτά τα σκουλήκια..

ποτέ δεν ήθελα να με πλησιάσουν.

Βρωμάνε... φοβάμαι..

μην τα αφήσεις..

πάρ’ τα από πάνω μου,

τρέμω... φοβάμαι…

Πού είσαι;

Μη…

Μην κλείνετε το φως..

Σκοτάδι..

Έχει τόση ησυχία εδώ πέρα.

Έρχεσαι;

Δεν βλέπω τίποτα..

Δεν ακούω τίποτα..

Δεν νοιώθω τίποτα..

Τίποτα… Τίποτα..

Τίποτα... σου λέω.

Μα πού στο διάολο είσαι;

Πού στο διάολο χάθηκα πάλι, μου λες;

φόβοι.. Σιωπές.. Ενοχές..

Πέθανα.. Μάλλον.. Προχθές!..

ή ίσως αύριο…

δεν ξέρω…

θα μάθω….

μα πότε;…

Άννα Πατσου

(Ποιεί ο Έρωτας, εκδόσεις Άλλωστε)