Μαρμαρωμένο το βλέμμα σε απλανές σκέψεις.
Συλλογισμένο το δειλινό μέσα στα δάκρυα του ήλιου.
Στα πληκτρολόγια της μοναξιάς ο παραλογισμός.
Ντυθήκαμε με το εγώ και σκουντουφλούμε στα συναισθήματα.
Σώπασε η πολιτεία μέσα στα τείχη της άρνησης.
Ποια δεξιότητα κρατά τους θεμέλιούς της αρμονίας;
Ακούγονται φλογέρες ερωτικές…
Σαν βγεις από τον εαυτό σου και χωθείς σε μια άλλη ψυχή,
το αλαργινό όνειρο ντύσε με χαρακτήρα.
Τα δάκρυα σαν κρύσταλλα κυοφορούν τη θάλασσα.
Σου μεταγγίζει το αίμα η άρνηση.
Γεννιέται ένα αδέξιο τραγούδι σε φάλτσο αντίσταση της αγάπης.
Το τραγουδά η αυτογνωσία στα απομεινάρια της ωριμότητας.
Ποιος ο κριτής και ποιος ο εμψυχωτής;
Το πλοίο της ανάσας μας γεμάτο εμπειρίες.
Δεν είναι τα λόγια είναι ο τρόπος.
Δεν είναι η αγάπη πειρατής.
Στο βυθό της θάλασσας η αγνότητα κρύφτηκε σ΄ ένα κοχύλι.
Όσο για την ευγένεια, γέμισε υποκρισία.
Το χαμόγελο στάζει από την βροχή των ρηγμάτων μας,
σαν σπασμένη στέγη.
Φυσά το αγέρι, μας ανεμίζει τα μαλλιά ο προβληματισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου