Ατιτλο (της Γρηγορίας Πελεκούδα)

Μόνο ένας δρόμος
υπάρχει,
όταν το σώμα είναι εδώ
κι ο νους ταξιδεύει.

Μετά ταύτα τα δένδρα
μείναμε ολόγυμνοι
με τα κλαδιά τις βουβές
κραυγές στων ανέμων
στα χέρια,
τσαλαβουτούσαμε
τραυλίζοντας
των φθινοπώρων
τη νάρκη,
μη μου τους κύκλους μας
ταράζεται μας ψιθύριζαν,
ταξιδεύοντας η μνήμη
εγίγνωσκε
κι όλοι κοιτάζανε
τους ριμαγμένους
χιτώνες να σέρνονται
ως μάρτυρες,
ώσπου φτάσαμε
στους κόρφους
της Ιθάκης μας
με την ψυχή στο στόμα,
εκεί περήφανα
σταθήκαμε μετρώντας
πόσα χιλιόμετρα κάναμε
με της φυγής μας
τον αντίλαλο;
Δετοί και λυπημένοι...

Γρηγορία Πελεκούδα