Είναι φορές που δε θέλω να με αγγίζεις.
Με πονάς.
Κοίτα!
Κυλίστηκα στο λασπωμένο έδαφος.
Βροχή ραγδαία η κακία με λύγισε.
Φύγε μακριά!
Πονάω για τον ήλιο που μου έκλεψαν.
Μην απλώσεις χέρι.
Μη χαϊδέψεις τα αγκάθια μου.
Δεν μπορείς να με μαζέψεις.
Θα στραπατσάρεις τα γλυκά μου όνειρα.
Θα μαράνεις την ελπίδα μου.
Ευαισθησία.
Αυτό είναι το όνομά μου.
Το χρώμα μου;
Βρεφικό, βελούδινο, νοσταλγία παραδείσου.
Μείνε μακριά!
Περιμένω την ώρα που γαληνεύουν οι άνεμοι.
Τότε που λάμπουν τα αστέρια πάνω μου.
Κι έρχονται τρυφερές νεράιδες της αγάπης.
Αρώματα μεθυστικά της λήθης.
Μη με αγγίξεις!
Αν σηκωθώ, η ψυχή μου θα κλάψει.
Άσε με να κοιμηθώ!
Είναι όλα πιο όμορφα έτσι.
Η ευτυχία πάντα αποχωρεί την αυγή .
Πόσο φοβάμαι!
Ερημιά συναισθήματος κατέκλυσε τη γη!
Κλαίω για χαμένα ίχνη καρδιάς.
Και είμαι ακόμα πεσμένος στις λάσπες.
Αφουγκράζομαι τη ντροπή όλων.
Φρίκη!
Δεν αντέχω να σκέφτομαι.
Θα υπνώσω!
Πόλυ Μίλτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου