Δεν βρίσκονται σε ίσια γραμμή
οι αισθήσεις μου.
Φουσκώσουν, καμπυλώνουν,
εξυψώνονται και χαμηλώνουν.
Τριγυρνούν στα πέρατα της οικουμένης
και περπατούν ξυπόλητες
σε βροχερούς καιρούς,
σαν τις τσιγγάνες που χορεύουν
σ'αλλόκοτους ρυθμούς.
Κλώθουν τα πέπλα της σιωπής,
που τα απλώνουνε από νωρίς,
στο θάμπος μιας απρόσμενης αυγής,
στο δάσος μιας ανέλπιστης καταστροφής.
Από τον όλεθρο,
στη σωτηρία της ψυχής.
Από τον ήλιο,
στις πρώτες σταγόνες της βροχής.
Από την λησμονιά,
στο φέγγος της καινούριας μου ζωής.
Μπήγουν τα νύχια τα γαμψά βαθιά,
ματώνοντας αμέσως την καρδιά,
που δεν χωράει καμμιά αμφιβολία
πώς ανεπανόρθωτα πονά.
Δεν τις συγχώρεσα,
ούτε για αυτές καυχήθηκα,
μήτε τις έθαψα ποτές.
Τις κουβαλάω μέσα μου,
τις σέρνω από τα μαλλιά,
τις αγοράζω και γλυκά, μα θες
κι ας ξέρω πως θα με προδώσουνε αυτές.
Δεν είναι οι αισθήσεις μου,
οι αληθινές, οι πραγματικές.
μόν' είναι οι πλανημένες
χρονικές παραλλαγές.
Οι αισθητήρες μου,
δικές μου είναι αδελφές,
που τραγουδάνε,
να μην μείνουν μοναχές.
Πέρα σαν όνειρο στους δρόμους της ηχούς,
θα περπατήσουμε μαζί, με ήχους φλογερούς,
να συνδεθούμε με δεσμούς αληθινούς
να τραγουδήσουμε μαζί με τους τρελούς.
Εύα Μήλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου