Δεν είναι κανείς,
οι δρόμοι μοναχοι,
η σιωπή γέμισε τις πλατείες,
ο βοριάς πόσα φύλλα να σήκωσε,
η πλάνη δηλητήριο.
Ο ύπνος αργούσε,
στο ξύπνημα
πάλι με τον τοίχο,
σιγά θα κουβεντιαζες.
Στη φυλακή μαθαίνεις,
με το φόβο υπογραφεις συμβόλαιο,
αν τις αλυσίδες σπάσεις,
πόσος χρόνος,
απομένει στο φως.
Μία νύχτα ο έρωτας,
ο δόλος με την υπομονή,
μαζί κοιμηθηκαν,
τα υγρά σκορπισαν στο χώμα,
Το είχαν πει.....
εμείς στραβά αρμενιζαμε.
Πάτροκλος Σεφεριαδης
Λέξεις από τη συλλογή
Τόλμα αν μπορείς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου