Λίγες σταγόνες απ' του ουρανού την έκρηξη
Ένα κουμπί που γλιστρά από κολάρα ασφυκτικά
Μια μετατόπιση μοιρών από το κοινό αλφάδιασμα
Νότα που φάλτσαρε σε αυστηρή οκτάβα
Μια λέξη ξώστρατη απ τον κομπασμο της τελειότητας
Οίστρος ερεθισμένος σε λιβάδι μακαρίων
Βοριάς που ξεσηκώνει παρτιτούρες και ποδόγυρους
Τα βάζει μέ άδικες ισοτιμίες και οφθαλμαπάτες
Σκέψη που ανέστια έμεινε,
κεντώντας το ξεχειλωμένο ήθος.
Βότσαλο μαύρο, στην παντοκρατορία της χρυσής ακτής
Τραγούδι λυγμικό, στο βάναυσο της εποχής
Φλέβα που θα φουσκώνει, θα πονάει
θα είναι η γέννεση των στίχων.
Θα είναι φως ή πάταγος των ήχων σε
ολοστρόγγυλη, ασφυκτική αυλή.
Φωτεινή Ψιρολιολιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου