Πότε γίναμε ποιητές;
Νύχτα θολή ριζώσαμε σε χώματα άκαρπα.
Οι ρίζες μας άπλωναν με κόπο σε λέξεις δύσβατες.
Πάντα ένα μοναχικό μονοπάτι σκύλευε το πρόσωπό μας.
Γιατί και ο μόχθος της μέρας πολύς για να πλάσει το νόημά της
κι ο χρόνος των αγαλμάτων άλλαζε διαρκώς
ώστε δεν ξέραμε ποτέ την ηλικία τους
και πόσο ραγισμένη ήταν η καρδιά τους.
Όλα γύρω μας ήταν τόσο άγνωστα,
κι ατέλειωτοι οι αιώνες που έπρεπε να διαβούμε
για να συναντήσουμε το χτυποκάρδι των πουλιών.
Κρατούσαμε λίγο ουρανό στο χέρι μας,
γινόμασταν διάφανοι
κι αναρωτιόμασταν πόση νιότη έπλαθε τον πηλό της ψυχής μας.
Άχρονοι προχωρούσαμε
σε θάλασσες απέραντες,
ναυαγοί, περπατούσαμε λέφτεροι στον βυθό.
Ανασαίναμε τη δροσιά των ονείρων,
συλλαβίζαμε σαν για πρώτη φορά τις λέξεις,
πλάθαμε με το σχήμα και το χρώμα τους το πρόσωπό μας.
κι ο κόσμος ξεκινούσε απ’ την αρχή.
Ιωάννα Αθανασιαδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου