Λευτεριά (της Ιωάννας Καράμπελα)

Μα τι θαρρείς?
Έχει ένα τίμημα η άβυσσος δεν στο 'πανε?
Μια μακριά χαράδρα που ανθρωποι σα τη διαβούν ευθύς κατακρημνίζονται

Θαρρείς Χριστούγεννα θα φορεθείς;
Με τις εκπτώσεις των τιμών
πως το κουρέλιασμα θα ντύσεις;
Πώς θα νικήσεις για θα νικηθείς
μ' ένα Μολών Λαβέ βγαλμένο απ' τις ειδήσεις?

Μα τι θαρρείς?
Πως λευτεριά είναι μιας ζήσης πρωινό
σαν δένει η γραβάτα τη θηλιά της?
Πως είναι έρωτας με αφρόγαλο ωμό
όταν μια βέρα θα περνά στα δάχτυλα της?

Είν' το γραμμόφωνο που ψάλλει το ταγκό,
ο ίσκιος ο αχνός,
το άρωμα της.
Είν' ο αγέρας που τραβά για ουρανό
μια κουρασμένη αγκαλιά,
το κάλεσμα της.

Είν' η συνήθεια που έμπασε νερά,
είν' το κουτάλι που σερβίρισε στο πιάτο
Μία κυρία που τολμά να τραγουδά,
Το δάκρυ στο χαρτί που 'πιασε πάτο.

Ένα κουβάρι είναι για πλεχτό,
ένα αυγοτάραχο στη χύτρας το φεγγάρι,
ένα ρημάδι ξεχασμένο σ' αγαπώ,
ενός βιολιού ο ήχος στο δοξάρι.

Μία Γκουέρνικα στου Πικάσο τη νιοστή,
μια κουπαστή που χάθηκε στο κύμα,
το παραμύθι που θυμίζει εορτή,
Μια Ελληνίδα τού Δρυμού,
κι ένα ποιήμα....


Ιωάννα Καράμπελα