Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ (του Απόστολου Φεκάτη)

Να μου γεννάει της αγάπης
η υπεροψία
σταλαγματιες βροχής.
Μια θάλασσα χωρίς το στερητικό άλφα.
Μία θάλασσα που δεν είναι γαλάζια
ουτε πράσινη ,
δίχως κύμα ,
βουβή.

Να την διασχίσω.
Να μείνω εκεί
να σου πω
μου λείπεις.

Να σε γευτώ ήθελα.

Να μεταμορφωθούν οι θάλασσες
σε μια ερωτική εκχειλιση
σε ενέργειες χαρμολύπης
σε δεήσεις κυμάτων στον ήλιο
να μπορέσω να ακούσω, να δω τα λόγια
τα νυχτερινά.

Την στιγμή που η καρδιά της ψυχής σου
θα μαχαιρώσει το είναι μου.

Εκει θα είμαι
και θα περιμένω
στο άπειρο του Έψιλον
στο μεγαλείο του Έψιλον.

Αφυλος Έρωτας
να πετάει με μαύρα φτερά
και να καλλιλογει....

Και να είναι εκείνη η στιγμή
που μπροστά στις λέξεις
μένεις έκθαμβος
και πρέπει να τις ακούσεις
και να τις καταθέσεις .

Σαν ιερέας σε Ναό ακανθινο.
Να ετοιμάζεις το λιθαράκι
για την παγκόσμια συνθεση
του σύμπαντος σου.

Εκει η θάλασσα μου
προσμένει το κλειδί
που μου χρωστάς.

Για τον Γολγοθά
των φιλιών σου
που δεν δόθηκαν
Ποτέ...

Αποστολος Φεκατης
Αύγουστος 2017
4η Ομαδική Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ