Άμμος τού ορίζοντα (του Απόστολου Φεκάτη)

Μία προδοσία ντυμένη ολόλευκα.
Μία ευαισθησία γινομενη κιτρινησε.
Ενα όραμα κύλισε άτσαλα. 
Απόμεινα μόνος.
Μ ένα παλμό ταραχής
για να βυθιστω μοιρολατρικά στην άμμο.

Μπερδεύτηκα στις ώρες.
Χάθηκα στον ίλιγγο της βροχής.
Πέρασαν μέρες.
Βούτηξα στ απύθμενο του ήλιου.
Κύλησαν τα χρόνια.
Επεκτάθηκα στην άμμο του ορίζοντα.
Απεταξαμην απ εμού οι αιώνες.
Ταξίδεψα στο πλοίο του άστρου.

Μετενσαρκωθηκα
στο παραμύθι του χιονιού

Όπως κοιμήθηκα
στο νου
γύρισα
ιστορια μελό.
Μια ηλικία γεμάτη φως
φτωχή μου αυγή.
Στους κόκκους της άμμου
σκόρπισα
και κει σε ξαναβρήκα
ορίζοντα μου
σε ονόμασα
Σελήνη μου
και με σενα
πορεύτηκα.. .

Απόστολος Φεκατης