Τα χέρια δεν έλεγαν να χωριστούν. Τα λόγια ζωγράφιζαν γλυκόλογα κι οι ανάσες κοβόντουσαν από το περίσσιο πάθος της στιγμής... Ήταν η ωρα του αποχωρισμού, μα κανείς από τους δύο δεν ήθελε να παραδεχτεί πως δε θα ξανά αντάμωναν... "Τα δάκρυα μου θα γίνονται άστρα να φέγγουν στο στρατί σου..."
"Οι σκέψεις μου θα είναι στολισμένες μονάχα από τα μάτια και τον ήχο της φωνής σου ", του απάντησε εκείνη... Ακούστηκε στο μικρόφωνο το τελευταίο κάλεσμα των επιβατών της επικείμενης πτήσης. Τα χέρια όπως χωριζόντουσαν, θαρρείς και ακρωτηριαζόντουσαν το ένα απ' τ' άλλο. Αιμορραγία ακατάσχετη στις ψυχές τους... Ένα ασθενοφόρο, ένα ασθενοφόρο για την αγάπη, που εκεί επάνω στον αποχωρισμό θεριεύει. Κι όσο θεριεύει τόσο αιμορραγεί... "Μη φύγεις ", του ψιθύρισε, όταν πια το αεροπλάνο είχε σηκωθεί ψηλά στον ουρανό...
"Δε μου πες ποτέ να μείνω ", είπε σιγανά, καθώς έβλεπε τα σύννεφα από τα μικρά παραθυράκια...
Άλλοι το λένε αδιέξοδο έρωτα...
Άλλοι το λένε εμπειρία ζωής που σε στιγματίζει. Άλλοι πάλι περιμένουν το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"... Μα... ποτέ δε μάθαμε πιο είναι το καλύτερα...
Έλεγχος καταχώρησης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή