Διψώ για ανηφόρες ύψωσε με
λίγη αγάπη μας φτάνει
πριν λυγίσουν τα κυπαρίσια
τρέμουν από τρυφερότητα
όταν το σύμπαν διαστέλλεται
κλείνω τα μάτια
μα το φως έρχεται
αρπαγμένο από τα τσίνορα
τεντώνεται ν΄ατενίσει
του κόσμου τη μικρότητα.
Στροβιλιστά όλα διακλαδώνονται
στέλνοντας σινιάλα στη συνείδηση
το νόημα της ζωής βρίσκεται
όταν η γλώσσα θορυβεί
με ακόρεστη λαχτάρα η άνοιξη
εκτοξεύεται στα ουράνια.
Αυτό το χάρισμα της δόθηκε
κάνοντας επανάσταση
για ένα θαύμα, ακατάπαυστα
μια εξαίσια ελευθερία θεέ μου
πάνω στο ηλιακό άρμα
να δημιουργεί ζωή
την πεμπτουσία της ύπαρξης
ας υψωθούμε.
