"Μην σταματήσεις να ζεις"(της Νόρας Ξένου)

Σταμάτα καρδιά μου να κλαις για τα χρόνια που σκορπίζονται στον άνεμο. 

Αιφνιδιάστηκες με την τροπή των σχεδίων σου, θέλεις να τρέξεις όμως σου βάλανε σιδεριές στα πόδια σου επιβάλλοντας σου πρόστιμα και όρια. 

Μόνο να ονειρεύεσαι έχεις το δικαίωμα γυρνώντας όλο τον κόσμο !! 

Νιώθεις αδύναμη, τα όνειρα σου σκοτείνιασαν, δεν θέλεις να ελπίζεις γιατί φοβάσαι. 

Μην το κάνεις αυτό!!! Μη σταματήσεις να ζεις! 

Κοίτα τα ματάκια των παιδιών και των ηλικιωμένων!!! 

Πρέπει να τους ωθήσεις και να τους σμπρώξεις να ανέβουν την κορυφή μαζί σου. 

Κάνε τα δάκρυα σου  ατσάλινη γροθιά, μόνο έτσι θα βαδίσεις χωρίς  συναισθηματισμούς.  Πρέπει να σκληρύνεις.

Όμως πρόσεχε μην χάσεις τον εαυτό σου, γιατί τότε θα βρεθείς πραγματικά χαμένη ακόμη κι αν έχεις νικήσει τον αγώνα. 

Νόρα Ξένου

έλεγες...(του Χρήστου Φλουρη)

 

Έλεγες πάντα εγώ πατώ στα σταθερά

τα βήματά μου ένα προς ένα μετρημένα 

κι αφού έχω μέτωπο και χέρια καθαρά

ποιος θα βρεθεί ποτέ κακό να πει για μένα; 

Έλεγες, τρόπος θα βρεθεί να σηκωθώ

όσες φορές και να με ρίξει η μοίρα χάμω

γιατί στα μάτια την αλήθεια την κοιτώ

χωρίς να κρύβω το κεφάλι μου στην άμμο... 

Πόσα δεν έλεγες προτού παραδεχτείς 

πως ήταν λόγια του νερού, λόγια του αέρα

κι έφτασες όσα σιχαινόσουν να ανεχτείς 

κι ας μην το πίστευες ποτέ, πως θα 'ρθει η μέρα.

δεν φταίω εγώ, είπες και ξέπλυνες καλά 

τα χέρια σου μες του Πιλάτου τον νιπτήρα 

χρεώνοντάς τα όλα στης νιότης τα μυαλά

στο ότι δεν είχε χτίσει ακόμη χαρακτήρα.

Χρήστος Φλουρης

Τίποτα δε μ' απόμεινε ( της Αμαλίας Τραβασαρου)

 

Τίποτα... δεν  μ’ απόμεινε... να ζήσω μοναχή μου...

Ποιήματα χαρούμενα... δεν έτυχε να γράψω...

Κι αυτό που αισθανθήκαμε... να σου το περιγράψω...

Να ξεδιπλώσω στο χαρτί... ό,τι κρύβει η καρδιά μου...

Για σένα... που μου ξύπνησες... απόκρυφα όνειρά μου...

Το τί σημαίνει αγάπη μου... ν’ ακούω τη φωνή σου...

Και να διαβάζω ολημερίς... τί νοιώθει η ψυχή σου... 

Καρδούλα μου... δε το μπορώ να σου το ζωγραφίσω... 

Τόση μεγάλη πεθυμιά... στο στίχο μου να κλείσω...

Είναι φτωχά τα λόγια μου... θέλω να σ’ αγκαλιάσω...

Να μη μιλήσω πια ποτέ... κι ας είναι... να σε χάσω...

Για μια στιγμή... σαν όνειρο... θα ΄θελα να σ’ αγγίξω...

Να δω αν είσαι υπαρκτός, πόνος μου, για να πνίξω...

Θα ΄θελα να ΄ταν δυνατόν.. σ’ όλους να το φωνάξω...

Σ’ ένα τραπέζι γιορτινό... όλους να τους συνάξω...

Και να τους πω... σ’ αγάπησα... με όλην την καρδιά μου...

Πως άθελά μου έγινες... μοναδική χαρά μου...

Μα ξέρω πως δε γίνεται... γι’ αυτό κι όλο σωπαίνω,

Μόλις πληθαίνουν οι σκιές... νοιώθω ότι πεθαίνω...

Δε ζω πια τώρα... ξέρε το... τίποτα στη ζωή μου...

Τίποτα... δεν μ’ απόμεινε... να ζήσω μοναχή μου... 

Αμαλία Τραβασαρου

"Δροσοστάλες Αγάπης"

Εξηνταδυο φεγγαρια (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Σε παρτιτουρα εγραφες

τσ' αγαπης μας τα χαδια 

μα αμετρητα τα αφησες 

 τα εξηνταδυο φεγγαρια.

Γυρισε πισω κοιταξε

να δεις που ακομα κλαινε

χαλαλι η αγαπη μου

τα επομενα θα λενε.

Κι οταν πατας τα πληκτρα σου 

στο λα μαχαιρι μπηξε 

αλμυρα απο τα ματια μου 

στις αλλες νοτες ριξε.

Τους ηχους κρατα συντροφια

να ψιθυρουν τον πονο

να σου θυμιζουν πως βαθια 

με πληγωσες και λιωνω.

Λουκία Παπαδοπουλου

Μόνο εγώ...(της Αγγελικής Ντελια)

Εγώ μόνο ξέρω τους φόβους μου και τους αντέχω...

Ένας σκοτεινός ουρανός ο κόσμος τους που  μέσα του με κομματιάζει...

Το σώμα μου περιφέρει σαν αποκαίδι στον αέρα μια από δω και μια πέρα και πιο πέρα...

Την ψυχή μου ταπεινώνει...

Την καρδιά μου μαχαιρώνει, την ψυχή μου δεν ακούω μέσα στην καταιγίδα που ολοένα δυναμώνει...

-Και υπακούω...

Μόνο εγώ...

Εγώ μόνο αναγνωρίζω τα δεσμά τους...

Τις πέτρινες φυλακές που ασφαλίζουν τα μυστικά τους, τον κλειδοκράτωρα κόσμο...

Τα χέρια τους που δαπανούν χειρονομίες στο όνομά μου....

Τα μάτια τους που βολεύονται να κοιμούνται και να ξυπνούν μέσα στα δικά μου...

Τα μάτια τους φωτιά, τα μάτια μου άδεια και τυφλά...

Μόνο εγώ...

Εγώ μόνο θυσιάζομαι για να τους κρατήσω κοντά μου... 

Εγώ τους τρέφω, τους ποτίζω απ' τους χυμούς της νιότης μου, τους φροντίζω...

Τους ερωτεύομαι αλλά και τους γεννώ, τους μεγαλώνω...

Για να τους ανήκω...

Μόνο εγώ...

Εγώ μόνο δεν τους αντιμάχομαι, δεν τους πολεμώ...

Αλλά ναι, με μάθανε να πολεμώ μαζί τους τη ζωή μου!

Αγγελική Ντελια