Λαμπερό το ποτάμι, το νερό καθάριο.
Παρέες παρέες τα ανθισμένα χαμόγελα αγγίζουν τον ήλιο.
Στους θάμνους ύαινες παραφυλάνε.
Περιμένουν τα ασθενικά άνθη για να επιτεθούν.
Δυο καρδιές τρέχουν στον ανήφορο της τραγωδίας.
Η μια αλαφιασμένη τυλίγεται με μνήμες θύματος.
Η άλλη του θύτη το σκοτάδι κραδαίνει .
Η αυτογνωσία πένθιμα μαύρα φορεί.
Μια καρδιά καυτή μου έδωσες να κρατώ
στην ψυχή μου πυρκαγιά, άναψε στο λεπτό.
Μαζί σου χάνομαι σε πύρινη λαίλαπα
δεν νιώθω, σταματά ο χρόνος, βουβά τα λεπτά.
Ανάσες κοφτές, ανάσες πνοής
το κορμί παραδίνεται, πριν περάσει ο χρόνος τρελαίνομαι λίγο πριν την εκπνοή.
Προτιμώ μαζί με αυτό το όνειρο κάθε βράδυ να καίγομαι
στην αγκαλιά σου να ονειρεύομαι.
Στάχτες να βρίσκω το ξημέρωμα
το βράδυ φλόγα να γίνομαι ξανά.
Οι μαύρες ερωμένες του μυαλού
Φοράνε τα μικρά κοστούμια
Ασφυκτιούν παράτολμα σαγήνη
Όσο απ τα μεσοφόρια
κρέμονται ξέφτια
από φωλιές φιδιών
Στις περιστάσεις αλλάζουν δέρμα
Χαμογελούν ανάποδα τον πόνο στη χαρά
Παραπλανούν τα σημάδια στο σώμα
Μέχρι που παγιδεύονται
από έναν αλήτη άνεμο
Αυτός, σε ένα σχοινί ισορροπίας
τεντώνει του νου
τα άπλυτα ασπρόρουχα
Αυτά που φώναζαν
χθες και παραπροχθές
για λίγο καθαρό φως.
Ένα όνομα
δεν σημαίνει κάτι
Πέντε πάνω κάτω γράμματα είναι
Κι όμως
άκουσα σήμερα
το όνομά σου στο ταχυδρομείο
Το είπε αιφνιδιαστικά ο υπάλληλος
με χρώμα κι αναστεναγμό
Έκανα να κρυφτώ πίσω απ' τα δέματα
κι έπεσα κάτω στην προσπάθειά μου
Ήμουν γελοία
Με κοίταζαν
Όταν είδα έναν φάκελο ανοιχτό
πήδηξα μέσα
Τώρα είμαι εδώ
και τους ακούω που ψιθυρίζουν
ένα όνομα δεν είναι κάτι
Όταν φύγουν
θα βγω
Μα εσύ δεν θα 'σαι πουθενά
να σου πω τι πέρασα
Σκύλος
Εκδοσεις Apopeira
Κάθε σου βήμα πάνω σ' αγκάθια.
Με πληγωμένα πόδια γυρνάς.
Μα στην καρδιά σου ψηλά κατάρτια.
Όλα τ' αντέχεις, όπου περνάς.
Κάνει ένα κρύο πάλι απόψε.
Σφίγγω τα χέρια ολόγυρά μου.
Σβήσε φεγγάρι μου, τη νύχτα κόψε.
Άδεια είναι πάλι η αγκαλιά μου.
Μα έχω αντέξει...
Έχω αντέξει τη μοναξιά.
Δίνεις τα πάντα για ένα εντάξει.
Όλα πως είναι ν' ακούσεις καλά.
Κλείνεις τα μάτια σου κι όλα σε τάξη.
Μα στο μυαλό σου γυρνούν σαν τρελά.
Κάνει ένα κρύο πάλι απόψε.
Σφίγγω τα χέρια ολόγυρά μου.
Σβήσε φεγγάρι μου, τη νύχτα κόψε.
Άδεια είναι πάλι η αγκαλιά μου.
Μα έχω αντέξει...
Έχω αντέξει τη μοναξιά.
