Οι μαύρες ερωμένες του μυαλού
Φοράνε τα μικρά κοστούμια
Ασφυκτιούν παράτολμα σαγήνη
Όσο απ τα μεσοφόρια
κρέμονται ξέφτια
από φωλιές φιδιών
Στις περιστάσεις αλλάζουν δέρμα
Χαμογελούν ανάποδα τον πόνο στη χαρά
Παραπλανούν τα σημάδια στο σώμα
Μέχρι που παγιδεύονται
από έναν αλήτη άνεμο
Αυτός, σε ένα σχοινί ισορροπίας
τεντώνει του νου
τα άπλυτα ασπρόρουχα
Αυτά που φώναζαν
χθες και παραπροχθές
για λίγο καθαρό φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου