Ζούμε σ' ένα ψεύτικο κόσμο
Γεμάτο φόβο και τρόμο
Είναι ο κόσμος της σιωπής
Τριγυρισμένος στην αγκαλιά μιας πόλης πια βουβής
Μόνο τα δάκρυα της βροχής και το κλάμα μιας βροντής
είναι η μόνη μουσική που ακούγεται στην πόλη που κάποτε χόρευε η ζωή.
Πίσω από μια μάσκα μαγική
σαν μια ομπρέλα προστατευτική
δίνει λίγη ζωή σ' αυτή την πόλη που χορεύει η σιωπή.
Βελούδινο Σκοτάδι
Πνιγμένα στα σύννεφα δυο χέρια αγκαλιά με το αόριστο.
Υπηρέτησα ελπίδες ανασκάπτοντας το alter εγώ μου
σε διαδρόμους γυαλιστερούς θλιβερής αφασίας.
Κύκνοι μαύροι τώρα πλέουν αργά
τα φτερά τους να αφήσουν στη μαγεία των βούρλων
Απ' τα ψηλά τα καλάμια ξεχωρίζουν του καπνού οι καμπύλες οι άσωτες.
Η ζωή, ξεχειμώνιασε λέει
και η ρόδα προγκά για να μπει, σε αυτόφωτες πίστες παράξενες
Στα στενά μιας νύχτας μάγισσας, μέθυσα κρασί ξανθό.
Φύτεψα ηλιαχτίδες στην αυλή,
άσπρα χρυσάνθεμα στους κύκλους τ’ ουρανού.
Τώρα ρωτάς.
Σε ποια φωτιά,
σε ποια βροχή,
σε ποιο λουλούδι ανέμισα σιωπηλούς έρωτες.
Δυο καρδιές που χτυπούσαν μαζί,
κλαριά σπασμένα στου ανέμου το λυγμό.
Δυο χίμαιρες.
Σ' ασφυκτικό δωμάτιο κρατάω το μυστικό.
Μια φορά κι ένα καιρό…
Ζω;..
Εμείς δεν θα είμαστε ποτέ μαζί.
Ζω,
σαν σώμα που δεν έχει πια σκιά.
Δεν υπάρχουν Κυριακές.
Το τελευταίο ψέμα το είπες χθες: «σ' αγαπώ».
Του καθενός μας η ζωή, παράθυρο ανοιγμένο,
που από κει αγναντεύουμε της μοίρας
το γραμμένο.
Για λίγους το παράθυρο, έχει ωραία
θέα
Έναν ήλιο ολόλαμπρο και μια ζωή
ωραία!!
Σύννεφα δεν υπάρχουνε στον
γαλανό ουρανό τους,
το χέρι τους απλώνουνε και κάθε
τι ειν' δικό τους!
Κάθε πρωί ακούν πουλιά γλυκά να
κελαηδάνε,
και όλα τα λουλούδια τους, πάντα
μοσχοβολάνε!
Για τους πολλούς τούτης της
γης, η θέα είναι γκρίζα..
μ' ένα δεντράκι στην αυλή μ' αδύναμη
τη ρίζα!!
Συνήθως έχει συννεφιά, ίσως να ψιλοβρέχει,
κι απ' τα θλιμμένα μάτια τους, πάντα
ένα δάκρυ τρέχει!!
Παρ' όλα αυτά δεν χάνεται η ελπίδα
απ' την ψυχή τους...
Σαν ήρωες σε πόλεμο, παλεύουν
τη ζωή τους!!!
Μισό αιώνα έζησα και πλέον έχω πείρα..
και γω μαζί με τους πολλούς, έχω
την ίδια μοίρα!!
Οπότε έχω δικαίωμα, να εκφράσω
και γω γνώμη,
και από τους λίγους ταπεινά
ζητώ εγώ συγνώμη!!
Γιατί μείνανε θεατές στο έργο
της ζωής τους..
και το μυαλό δεν κούρασαν, ούτε
και την ψυχή τους!
Γι' αυτό καλοί μου εσείς
"πολλοί" μην μου στεναχωριέστε,
Ακμαίων να 'χετε ηθικόν και μην
παραπονιέστε!!!
Γιατί είστε πρωταγωνιστές σε τούτη
δω τη ζήση..
Και ποιος δεν θα υποκλιθεί? Δεν
θα χειροκροτήσει????
Δεν είναι σκέψεις μιας στιγμής,
που ήρθαν στο μυαλό μου,
όλη η ζωή μου πέρασε....μπρος
στο παράθυρο μου!!
Κι έτσι όταν βλέπω την βροχή,
το τζάμι να θολώνει....
το ουράνιο τόξο σκέφτομαι...χρώματα
να απλώνει!!!!!
* Πολέμιοι της ματαιότητας *
Στη δίνη της καθημερινότητας
στροβιλιζόμαστε
βαρκούλες από σάρκα και οστά
ακολουθώντας ανεπιστρεπτί
μασκαρεμένων Σειρήνων
τη μεθυστική θρηνωδία
σ’ ένα υπαρξιακό decrescendo
προς το αναπόφευκτο
αύριο
ήρωες
σαν εσένα κι εμένα
αγαλματοποιημένοι
στη συνηθισμένη πόζα πια
ματαιόφρονες τοξοβόλοι
με τρύπιες φαρέτρες
που ρίχνουν στα τυφλά
ψάχνουν απεγνωσμένα
να νιώσουν κάτι, οτιδήποτε
ερμηνεύοντας
τη στατική θρηνωδία
ως πολεμική ιαχή
και «Αέρα!»
ορμούν αναμεταξύ τους
μουδιασμένα κορμιά σε έξαψη
ένα οργασμικό carpe diem
εις τον αιώνα τον άπαντα
κάθε που ξημερώνει και
σταγόνα, ωσότου το
ηδύ ποτήριον
τούτο της ζωής
υπερχει-
λίσει.
