Στα στενά μιας νύχτας μάγισσας, μέθυσα κρασί ξανθό.
Φύτεψα ηλιαχτίδες στην αυλή,
άσπρα χρυσάνθεμα στους κύκλους τ’ ουρανού.
Τώρα ρωτάς.
Σε ποια φωτιά,
σε ποια βροχή,
σε ποιο λουλούδι ανέμισα σιωπηλούς έρωτες.
Δυο καρδιές που χτυπούσαν μαζί,
κλαριά σπασμένα στου ανέμου το λυγμό.
Δυο χίμαιρες.
Σ' ασφυκτικό δωμάτιο κρατάω το μυστικό.
Μια φορά κι ένα καιρό…
Ζω;..
Εμείς δεν θα είμαστε ποτέ μαζί.
Ζω,
σαν σώμα που δεν έχει πια σκιά.
Δεν υπάρχουν Κυριακές.
Το τελευταίο ψέμα το είπες χθες: «σ' αγαπώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου