.....Ρόδο μου,
της ερήμου μου
όμορφο ρόδο....
φλέβες τα πέταλα σου
ριγάνε στη καυτή άμμο ....
με το φιλί του ανέμου
στου λίβα τις ριπές
στραγγίζεις τα αρώματα
από το κόκκινο σου φόρεμα
..περιμένεις..
την άγια ώρα σου τότε που
....σουρουπώνουν τα χρώματα...
κάτω απ'τις έκπληκτες σιωπές των αστεριών
να σε θωρούν ένα, ένα ως έρχονται ....
...εκστατικά ,αναρωτιούνται....
...................τι να περιμένεις....
στην άκρια της ερήμου ...
....ω...ρόδο μου άστρο,
μα μόνο εγώ ξέρω,πως
...... εσύ ταξιδεύεις,ταξιδεύεις...
το βελούδινο βλέμμα σου
στον έναστρο κρύσταλλο της νύχτας...
καρτερώντας
.... μια συγχορδία κρυστάλλων,
τους πόθους σου γαλαξίες, να κρεμάσει
στα μπαλκόνια των φεγγαριών...
....μια φεγγαροδροσιά
της ρίζας σου το πυρετό να πάψει
το χθες να επουλώσει
μιλώντας με τον πόνο των αγκαθιών σου,...
ρόδο μου,κοίταξε με, ....
τι όμορφα λάμπουν τα μάτια σου...
σαν με κοιτάς................σε λίγο ξαστεριάζει...
ω ...ρόδινο βελούδο εσύ
νιώσε πως αγκαλιάζει
η μουσική στης νύχτας τα κλαδιά...
τον ύπνο των ονείρων...
και άκου πως καλπάζει,η
...αύρα αυγερινή.στο άτι του ανέμου....
τη διαλαλούν χρυσά πουλιά,
στα βλέφαρα της άμμου
και χρώματα,ανοίγουν
τις ανείπωτες λέξεις της ερήμου
ποτάμια κελάρυσμα
Αυγής Ηούς το γέλιο,άκου
...έλα καρδιά μου
τίναξε τό κόκκινο φουστάνι σου
πάμε ροδο ψυχή......
στον φοινικώνα των αισθήσεων
εκεί που όλα μεθάνε ....
κι ο θάνατος
δεν υπάρχει
Χριστινη Σκουλούδη
