Μου είπες μια μέρα, θα πάμε βόλτα,
κι εγώ το χάρηκα, κουνούσα ουρά και σε κοιτούσα μέσα στα μάτια.
Είσαι η αγάπη μου η πιο μεγάλη, για σένα δίνω και τη ζωή μου
κι αν είχα ακόμα και άλλες δέκα,
όλες τις έδινα για σένα, αφέντη μου!
Και τις ζωές μου και την καρδιά μου!
Σε αγαπώ, όσο κανείς!
Τρελές χαρίτσες που με κατέβασες, είπα, θα παίξω, μα εσύ,...
πού πας;
Τότε μου είπες, "εδώ θα κάτσεις!" Κι εγώ υπάκουσα.
Σε είδα που 'φυγες, μέσα μου πάγωσα, αλλά και πάλι η εμπιστοσύνη, τόσον καιρό, ήμουν μαζί σου
και δεν μπορεί, ίσως δεν ήμουνα καλό παιδί,
για κάποιο λάθος μου με τιμωρείς και θα γυρίσεις για να με πάρεις,
όταν θα δεις που διορθώθηκα!
Κάθισα κάτω, μέσα στην άσφαλτο, βροχή και κρύο και παγωνιά και ούτε σπιτάκι, ούτε το χάδι σου, ούτε πατάκι για να λουφάξω.
Γύρω μου κόρνες βαρούν συνέχεια και με κλωτσάνε, πέτρες πετάνε,
βρίζουν, με διώχνουν, με απειλούν.
Όμως εγώ, είμαι πιστός έως θανάτου!
Εκεί με άφησες; Θες να φυλάξω τον τόπο τούτο, έτσι κατάλαβα.
Και δε θα φύγω, ό, τι κι αν κάνουν!
Εγώ εκεί! Φύλακας άγρυπνος, για να γυρίσεις, να βρεις τον τόπο σου όλο δικό σου!
Κι εγώ χαρές θα κάνω τότε, που ήμουν πιστός, καλό ζωάκι
και θα με πάρεις και πάλι σπίτι!
Εγώ εκεί! Σε περιμένω!
Οι ώρες πέρασαν κι εσύ δεν ήρθες. Ανησυχώ, μην κάτι έπαθες,
ω, άνθρωπέ μου, να ήμουν εκεί, να σε προστάτευα από κάθε άσχημο,
κάθε σου λύπη, μεγάλο κίνδυνο!
Σε περιμένω!
Περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια,
κι εγώ δε φεύγω, φυλάω τον τόπο σου, μόνο για σένα.
Έτσι μου είπες, εκεί που μ' άφησες, εκεί θα μείνω!
Σε περιμένω!
Βροχή, αέρας και παγωνιά, καύσωνας, δίψα, πείνα μεγάλη,
τα ' χω περάσει όλα για σένα.
Για την Αγάπη μου!
Σε περιμένω, νόμιζα θά'ρθεις, μα τώρα γέρασα και δεν μπορώ.
Θα κάτσω λίγο, να σε σκεφτώ,
μονάχα εσένα, αφεντικό μου, θέλω να πάρω, τώρα που φεύγω, τη θύμησή σου.
Ζητάω συγγνώμη, γιατί πεθαίνω και δεν μπορώ να στον φυλάξω άλλο τον τόπο!
Μονάχα εσένα, γλυκιά μου αγάπη, παντοτινή, σε έχω στη σκέψη μου
και στην καρδιά μου, καθώς πεθαίνω!
Μα το κουφάρι μου εκεί το άφησα, εκεί που με έκανες να περιμένω!
Πιστός για πάντα, σε σένα μόνο!
Πόλυ Μίλτου
(Ένα μικρό αφιέρωμα σε όλους τους υπανθρώπους της γης,
που πετάνε τα ζωάκια τους σα να είναι άψυχα αντικείμενα.
Σε λυπάμαι, ξένε, γιατί δεν μπορώ να σε πω φίλο, γιατί ποτέ σου δεν κατάλαβες
πόσο πονάει και υποφέρει αυτή η ζωούλα που πριν λίγο την είχες σπίτι σου και τη μεγάλωνες.
Κρίμα, γιατί ποτέ σου δεν αγάπησες τίποτα και κανέναν.
Κρίμα, γιατί ποτέ σου δε θα γνωρίσεις άλλη τόσο μεγάλη, ανιδιοτελή και μέχρι θυσίας αγάπη.
Κρίμα και ντροπή σου, αν τολμάς και κάνεις τον τάχα πολιτισμένο.
Είσαι ένα τίποτα, χωρίς καρδιά!)
Υ.Γ.
Και μη μου πεις πως είσαι φτωχός.
Ρίξε μια ματιά στην τρίτη φωτογραφία και θα καταλάβεις τι είσαι!
