Τρίστρατη ζαριά (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Κορίτσι εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες αγάπη, εσύ που αναμετρήθηκες με το σφοδρό δρολάπι, γυναίκα, που στερήθηκες του κόσμου σου το χάδι, εσύ! Που πολεμήθηκες μες στο βαθύ σκοτάδι. Κορίτσι, εσύ που τόλμησες στο πέλαο του θανάτου, εσύ καθάρια Θάλασσα κι ήλιε συ του φλογάτου, μπορεί τα χρόνια σου φαιδρά κι οδυνηρά, χυδαία! Μ’ απέμεινε η καρδούλα σου ν’ ανασκιρτά γενναία. Κορίτσι, εσύ καλόψυχο που ήσουν ρόδο και κρίνο, που ήρθα ως εδώ του τάφου σου την πλάκα να ξεπλύνω - ο δρόμος που περπάτησες κι αν σου ‘μελλε θλιμμένος, στο χώμα κι αν σε θέλησε το ανθρώπινο το μένος. Κορίτσι, εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες το χάδι, εσύ, που δεν ευτύχισες παρά μες στο σκοτάδι, τώρα που πια αναπαύεσαι κάτω απ’ τα κυπαρίσσια, καλό ταξίδι, αγάπη μου, ψυχή μου, πελαγίσια.

Καλλιόπη Τσουχλη

Επισκέπτης (του Απόστολου Φεκάτη)

Στο ισόγειο
το παράλογο διεκδικεί πορείες
η αδικία στον τρίτο καυγαδίζει
διάτρητη η οργή των λέξεων
στάζει κέρματα θυμού.

Η γαλήνη ελλοχεύει αναποδιές
και στο ρετιρέ
το ανεκπλήρωτο
μοιχεύει τα  σ' αγαπώ
και η αλήθεια  αύριο,γενέθλια έχει
και σε ταγκό θα ξοδευτεί
και θα γιορτάσει με αβέβαιο φόβο.

Μία μέρα μου είπες

Μην καις τα ποιήματα
καδραρισέ τα στα πάγια  ενοικίων
ερηπωμένων κτιρίων.

Εγώ , πόνεσα πολύ
δεν είχα βλέπεις δωμάτιο
να στεγάσω τις φιλοδοξίες μου.

Ναυαγός, τώρα
ο επισκέπτης χρόνος
δώρο του
οι στίχοι από εσωτερικές φωνές
από μια θάλασσα που δεν πονάει πια
θα τους κρατήσω όμως
να τους εξευμενίσω
για το μοιραίο ταξίδι
στο διάβα της ψυχής
αλλά
κι εκείνη
η πόρτα
Θέλω
 να μείνει ανοιχτή
να υποδεχεται, τον ουρανό
μου το υπόσχεσαι;


Αποστολος Α. Φεκατης

Τα πιο όμορφα ποιματα (της Λίτσας Μοσκιου)

Δυο χέρια...
που σφιχτά σ' αγκαλιάζουν
πάνω στο στήθος...
κι αυτή η ανάγκη σου
στο λαιμό να κρατηθείς
σαν ανάγκη του κόσμου μοιάζει
που αναζητά
έναν τόπο ειρηνικό
να βρει να κατοικήσει
μες στη γαλήνη της στιγμής
μέσα στης φλέβας τη ζεστασιά
να γύρει
να κουρνιάσει
και ν' αποκοιμηθεί.

Σ' αυτόν τον τόπο
που τα χείλη
μαθαίνουν να σιωπούν
μέσα στου πόθου
το σφυγμό και τις ανάσες
γεννιέται η έμπνευση.
Μοιάζουν τα δάχτυλα
λες κι απαγγέλουν
πάνω στο σώμα σου
τα πιο όμορφα ποίματα.

Λίτσα Μοσκιου

Χαμένο ταξίδι (της Σοφίας Τανακιδου)

Αυτό το ταξίδι
δεν ήταν τυχαίο.
Το διάλεξες νύχτα να γίνει,
για να 'χεις τη μέρα ήδη φτάσει,
μα η νύχτα σε έχει σκεπάσει
κι ο δρόμος δε λέει να τελειώσει.

Μπρος πίσω στο χάος βαδίζεις,
δεν ζεις τη ζωή που ελπίζεις.
Οι δρόμοι στενεύουν,
ολοένα σε σφίγγουν,
θεριά που παλεύουν,
σαν φίδια σε πνίγουν.

Μπρος πίσω γυρίζεις,
δεν έχεις κανένα,
ζωή πως να αρχίσεις,
με φίλο ούτε ένα.

Αυτό το ταξίδι
ήταν μοιραίο.
Τους άφησες όλους
να φύγεις,
μα τώρα σου λείπουν.
Κι ο δρόμος δε λέει να τελειώσει.
Μπρος πίσω γυρίζεις
και πριν ξανά ξημερώσει,
η μοναξιά σε έχει ήδη σκοτώσει.


Σοφία Τανακιδου

Γορδιος δεσμος (της Βηθλεέμ Νασλα)

Κι οταν πια δεν θα μπορεις να νιωσεις το θυμο,
την απογοητευση, την αγανακτηση,
την αναγκη να ψαξεις να βρεις το γιατι...
Κι οταν θα κλεισουν τα αυτια
ετσι απο μονα τους σε καθε επεξηγηση,
οταν τα ματια δε θα θελουν να δουν
και το στομα δε θα χει να προσαψει τιποτα...
Τοτε εισαι ετοιμος να δωσεις λυση!

Βηθλεεμ Νασλα