Συχνά κρυβόμουν από εμένα.
Ίσως φοβόμουν τους αδίστακτους
της αριθμητικής, το απόλυτο της
θεωρίας τους.
Η αλήθεια είναι,
πως πολλές φορές σκεπτόμουν
το άδικο της απάντησης,
και έτσι με έπιανε η επιθυμία
να κομματιάσω την πρόσθεση...
Μονότονη, κουραστική, αδιέξοδη,
αμείλικτη.
Ούτε καν μια σκέψη να την
αμφισβητήσεις.
Ένα συν ένα ίσον δύο.
Όχι, κυρία Αριθμητική.
Ένα συν ένα ίσον ένα:
εγώ και ο άνεμος στα φτερά μου...
από την ποιητική μου συλλογή
«Άνεμε στα φτερά μου»
Ήρθανε άνθρωποι
ντυμένοι μέχρι φράκα
και ημίψηλα.
Καθάρισαν για λίγο
τη φωνή
μπρος το μικρόφωνο
κι άρχισαν
να μιλούν
με λέξεις βαρύγδουπες
για τον άνθρωπο
για τη ζωή
την ευτυχία
την αγάπη.
Κι όλοι άκουγαν
μα δεν άκουγαν
Γιατί οι λέξεις
δεν ταίριαζαν
μήτε
με τη ζωή
μήτε τον άνθρωπο
μήτε την ευτυχία
μα μήτε την αγάπη
μήτε με τίποτα
από όλα που τους έλεγε
για χρόνια
στα κρυφά κρυφά
η γλώσσα της καρδιάς τους.
Μα τι παράξενο
Κανένας τους δεν έφυγε
Μα σαν υπνωτισμένοι
έμειναν να ακούν
δίχως να ακούνε.
Έτσι ακριβώς όπως
και ζουν
δίχως να ζούνε.
Λεηλασίες της ψυχής το χρόνο μαστιγώνουν,
τα σκόρπια συναισθήματα στη μοναξιά ματώνουν.
Σκυμμένη πάνω στο χαρτί, της μοναξιάς η θλίψη
τ´άδικο ψάχνει της ζωής με σκέψεις να συνθλίψει.
Οι σκέψεις παίρνουνε μορφή μα η θλίψη παραμένει
βασίλισσα της μοναξιάς στο θρόνο της πιασμένη.
Περιπλανώμενα πουλιά, οι λέξεις όλες μοιάζουν
και στα εσώψυχα σαν βρουν ζεστή γωνιά φωλιάζουν.
Νιόφερτες σκέψεις και ξανά, στο πάτωμα πλημμύρα
κάθε μια λέξη σπαραγμός, του ποιητή η μοίρα.
Τη μοναξιά του ποιητή, την νιώθουν πάντα λίγοι
οι γενναιόδωροι ψυχής, του κόσμου οι κολίγοι!
Για ποια Ειρήνη μου μιλάς κι εγώ επικροτούσα,
μία γιορτάζει σήμερα, απτή συγκεκριμένη
εγώ την άλλη αναζητώ την λίγο αφηρημένη
εκεί στα χαρακώματα αιμόφυρτη, βοούσα.
Πότε θα την γιορτάσουμε και την χαροκαμένη
να σιγήσουν τα μυδράλια, κανόνια και τουφέκια
σαν από μια νεροποντή μετά τ’ αστροπελέκια
ουράνιο τόξο να φανεί, αυτή πεφωτισμένη.
Ειρήνη θέλουν οι λαοί, πονάνε οι στρατοκράτες
ειρήνη μάνες και παιδιά που οι άνδρες κουρασμένοι
γυμνά είναι τα στρατόπεδα αποδεκατισμένοι
κάλιο να παν στην ξενιτιά φτηνοί του κόσμου εργάτες.
Στο Γυαλό κάθονται δύο άνεμοι
Ο Μπάτης με τη Τραμουντάνα
Τον άδειο ίσκιο τους στη θάλασσα κοιτάζουν
Και το τίποτα καρτερούν
Πίνουν από μια κούπα αλμυρής μοναξιάς
Συνομιλουν με τη σιωπή
Κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου
Καθισμένοι σε δύο άδειες ξύλινες απογοητεύσεις
Το κύμα τους κοιτάζει
Καλημέρααααα
Τους φωνάζει
Απάντηση καμμιά
Πίσω ξαναγυρίζει
Τι συμβαίνει, τα αδελφοκύματα ρωτά
Απάντηση δεν δίνει το πουθενά
Στα βράχια τρέχει την πόρτα τους χτυπα
Την απορία του να εξομολογηθεί
Εκείνα τον κανένα και την καμμιά
Κοιτούν
Που στα αόρατα δίχτυα μοναχικές σιωπές ψαρεύουν
Το κιούρτο τους να γεμίσουν !!
Από την καλντέρα της ψυχής μου
