Μην είδατε εκείνο το παλληκάρι που χάθηκε;
Απεγνωσμένα το ζητούσε η μάνα κι ο πατέρας.
Βαλσαμώθηκε η ειρήνη στο αλίμονο.
Βαδίζουμε ξυπόλητοι στην αναμονή της επιστροφής.
Μην είδατε το φως της λευτεριάς;
Η υπομονή εξουθένωσε τα σώματα, μα οι ψυχές κυλούν ελπίδα.
Μην είδατε αν το νήμα της ζωής του κόπηκε σε συρματοπλέγματα;
Μήπως πότισε τις παπαρούνες να ανθίσουν;
Ο πόλεμος έσταξε στα χείλη της μητέρας πόνο.
Σε μια γωνιά σιωπηλή με τα μάτια γεμάτα αλμύρα,
κρατά μια μαυρόασπρη φωτογραφία .
Το βλέμμα χαμήλωσε, τα κατακόκκινα της μάτια κοιτάζουν το βορρά.
Οι παπαρούνες δακρύζουν και το αγέρι ψέλνει τον εθνικό μας ύμνο.
Πέρασαν τόσα χρόνια…
Η μάνα με το μπαστούνι της πηγαίνει κάθε μέρα στα σύνορα.
Ψάχνει το χαμόγελο της, μα κανένα μαντάτο δεν την ησυχάζει...
Φεύγει κάθε μέρα η ανάσα της, λιγόστεψε το φως στην πίκρα, στο κλάμα.
Το αναφίλημα του χρόνου ησύχασε, μα η θλίψη της στάζει αναμονή.
Εκεί στα συρματοπλέγματα ταΐζει τα πουλιά, περιμένει μήνυμα αγκαλιάς.
Κι όλοι όσοι την βλέπουν, την φωνάζουνε σκιά της μοίρας του πολέμου.
Ήταν άνοιξη οι παπαρούνες άνθισαν,
εκείνη ακουμπούσε το αίμα του παιδιού της στα πέταλα τους.
Ξεκίνησε να φωνάζει μην είδατε το γιό μου;
Έγειρε κατά γης άφησε την πνοή της στην ρίζα της γης.
Την επόμενη μέρα τα δάκρυα της έσμιξαν με την πρωινή νοτιά.
Οι παπαρούνες έσταξαν σπόρους λευτεριάς.
Και οι περαστικοί περπατούσαν και ψιθύριζαν…
Μην είδατε τη λευτεριά;
Ελεύθερη η καρδιά ας μείνει, να ποτίζει με ειρήνη τη γη.
