Η λύκαινα! (της Βηθλεέμ Νασλα)

 

Οι λύκοι όλοι αρσενικοί?

Κάντε ένα βήμα πίσω

όλοι οι άντρες του ντουνιά 

που μοιάζετε με λύκο.

Στο κόσμο ετούτο το σκληρό,

τον άδικο και το φαιδρό

γεννιούνται δύο γένη

σε κάθε άγρια αγέλη.

Στης λύκαινας τα δίχτυα 

μη μπλεχτείς.

Θ' ανοίξει η αγκαλιά της

τη σάρκα σου για να γευτεί

και μόλις σε χορτάσει

το άμοιρο κουφάρι σου 

στο ρέμα θα πετάξει.

Είναι άγριο το ένστικτο 

που την οδηγεί σε σένα

μα η θωριά της μαγική

παγίδα στήνει πονηρή

θα φύγεις στα χαμένα.

Γι' αυτό κάτσε στο στάβλο σου

τα πρόβατα σου φίλα 

που είν' τα φιλάκια τους αγνά

δεν κρύβουν κατρακύλα!

Δεν είν' οι λύκαινες αγνές

είναι πληγές γεμάτες 

εκδίκηση ζητούν να βρουν

και ζουν με αυταπάτες!

Βηθλεέμ Νασλα

Δε μου τελειώνεις ποτέ (της Στέλλας Μάναλη)

Θέλω να σου πω..πως το ξημέρωμα δίπλα σου, είναι ποίηση που δεν έγινες, είναι έρωτας που δεν πόνεσε, είναι ευτυχία που
δεν μίλησε.....
Είναι όσα νιώθω ...που δεν μπορώ να πω,
κι αν ήρεμη στέκομαι εμπρός σου, τα μάτια σου σαν ανοίγεις ....
Μην πιστεύεις πως είμαι έρμαιο σε ότι μου δόθηκε ξαφνικά απλόχερα...μα να σου πω κάτι που δεν φαίνεται, όταν η καρδιά μου χτυπά δυνατά ...όταν δακρύζω από ευγνωμοσύνη, άφωνη σε ότι ζω μαζί σου,
προσεύχομαι να είσαι το ταξίδι που δεν πήγα και κάθε φορά θα θέλω να κάνω την ίδια διαδρομή μέσα από τα μάτια σου, να έχω σκοπό δίπλα σου να είμαι, με όσα θα με κάνουν να νιώθω, ότι τα έχω ξαναζήσει, μα ποτέ δε θα είναι ίδια μαζί σου ...ακόμα και αυτά που νομίζεις ότι επαναλαμβάνονται, αλλά θα είναι τόσο διαφορετικά, γιατί η αγάπη, όταν ποτίζεται βγάζει καινούρια συναισθήματα, έτσι κι εμείς ότι ίδιο θα ζούμε, μα θα είναι πάντα διαφορετικό γιατί το ... ανεξάντλητο δεν εξαντλείται, γιατί τα μάτια σου θα κοιτάζουν τα δικά μου σαν να μην μας φτάνει μια ολάκερη ζωή, να τα χορτάσει...

Θέλω λοιπόν να σου πω, πάλι...
πως είσαι ποίηση που δεν έγινες, είσαι έρωτας που δεν πόνεσε,είσαι ευτυχία που δεν μίλησε,...γιατί δεν μου τελειώνεις ποτέ!

Στέλλα Μαναλη

Το τραύμα (της Ιωαννετα Δοκαναρη)

Το τραύμα ολοζώντανο μεταμφιέζεται.

Στο οπλοστάσιό του διαθέτει  στολές που υφαίνονται  στον χρόνο. 

Κάθε φορά με την πιο κατάλληλη

έρχεται κι αναμετριέται στη ζωή σου. 

Μπορεί να μην το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος.

Μπορεί να νομίζεις ότι το χεις χαιρετήσει από καιρό.

Αλλά αυτό αρωματίζει τη ζωή σου ένα γύρω.

Κι όσα γλυκόλογα κι αν του λες ,αν δεν το δεις καταπρόσωπο ,δεν του αλλάζεις μοίρα.

Ιωαννετα Δοκαναρη

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

 

Σ' ατμόσφαιρα κάθαρσης επιλεκτικά αιωρούμαι! 

Στ' άταιρα ξεπετάγματα... φαντασιώνομαι... Αρχές!

Στο κοίταγμα της πλήξης.... πάλι μπουκάρανε τα σχήματα! 

Ατίθασα σουλατσάρουν έξω απο τα σφαλιστά εσώψυχα! 

Άθελα.... ακάλεστα - καλεσμένα... 

δεν γεμίζουν την ανάμνηση... πνοή!

Διατηρούνται απλά ξεμυαλίζοντας μια λήθη!

Ενα κουρασμένο μπάρκο, κι' ένα αζήτητο... Γιατί? Επιμένουν!

Αχνοφέγγουν ξεχασμένα κι αναδύωνται σαν στόχοι!  

Αμέτοχος στους παλμούς... Υπάρχω... απλά..., 

Στα περιθώρια το παρόν φοβάται...! 

Το παρελθόν... μια αποφυγή! 

Σαλεύει... αναμασάει ιδέες διαρκώς... τώρα... ελπίζει...!

Ανατρέχει άπιστα, στα εμπνευσμένα σινιάλα της κραυγής, 

που θα μας πέρναν να μας πάνε... στις στιγμές!

Μια χαμένη αστραπή επωφελούμαι στο σκοτάδι 

και την λαχτάρα των φιλιών γεύομαι ακόμα.... νοερά!

Εκεί που κολυμπούσε κάποτε... γίγαντας το νοιάξιμο... 

στα γόνιμα λαμπρά ξενύχτια μας... χτίζοντας τα ιδιαίτερα.... λάθη!

Οι αναμονές αφρόντιστες... σαπίσαν στην ανωνυμία! 

Χάθηκε απερίγραπτο τ' ονειρο σ' ανήλιαγες αφωνίες!

Δραπέτης η φλόγα της ψυχής... μα οι αλήθειες... έγκλειστες! 

Θαμπώσαν οι περίπατοι στο βλέμμα, άδειο ενα νεύμα, βαλτώνει στην

προσμονή!

Και οι ανέμοι του κορμιού που την ανάσα σου ταχιά την συνόδευαν στους παλμούς της..., Καταλάγιασαν!

Δίχως αυτά..., ο καθένας μπορεί να είναι 

ευτυχέστερός μου πιά!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Είναι ο ήχος από μια σταγόνα... (της Σταματίνας Βαθη)

Είναι ο ήχος από μια σταγόνα όπως πέφτει πάνω στο νερό, 

είναι ένα δάκρυ μιας νεράιδας που έχει χαθεί μέσα στον καιρό. 

Κόκκινα πέταλα από ένα τριαντάφυλλο από τα χείλη της σε ένα φιλί, 

είναι ένα χάδι με ένα αγκάθι που την καρδιά την έχει βρει. 

Αίμα πορφυρό να χρωματίζει όλο το πράσινο της γης,

είναι ενός έρωτα το ταξίδι μέσα στου πόθου την φυγή. 

Και ο ήχος να δυναμιτίζει πιο πολύ την αίσθηση αυτή, 

ήχος και βλέμμα,  χρώμα της ημέρας στέμμα, 

δύο σώματα σε ένα,  ρουμπίνι της αγάπης αίμα, 

σε ποθώ στο έχω πει.

Βελούδινο βλέμμα,  χείλη από το τρυφερό  χρώμα της πρώτης αυγής. 

Πες μου πως θα μπορέσεις χωρίς αυτά τα μάτια εσύ να ζεις?

Με ποθείς. 

Της νεράιδας το φιλί θα αποζητείς.

Και ο ήχος γίνεται πιο δυνατός, 

μια καρδιά στο στήθος σε ηχηρό σκοπό. Σε φιλώ.

Σταματίνα Βαθη

Φωτογραφία: Selçuk Süren