Έφυγες (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Ήλπιζα.... πως ξημέρωσες για μένα
μια νέα ανατολή !
Μα πώς έγινες τόσο γρήγορα
ηλιοβασίλεμα....... ;

Πώς ανοιγοκλείνεις έτσι γρήγορα
τις πόρτες της καρδιάς ;
Με πνίγει η αδιαφορία σου.
Με παγώνεις εγκεφαλικά.

Όσα σήματα μόρς κι αν στείλω......
κρατάς άκρα σιγή.
Δακρύβρεχτα κοιτώ το ηλιοβασίλεμα......
και γυρίζω ξανά στο πριν.

Αθανασία Δαμπολιά

Ανώνυμο πλάσμα της Παυλίνας Στυλιανού)

Μου ΄χουν πει πως πρέπει να έχω όνομα και επίθετο μαζί
μα έλα που θέλω να ’μαι το ανώνυμο πλάσμα ανάμεσα σε σας και στο γύρω πλήθος!

Θέλω ν’ αναπνέω για μένα και για σένα
ν΄ αγαπάω για μένα και για σένα
να γράφω πάνω απ΄ όλα για σένα και μετά για μένα…

Νιώθω τις ανάσες μας ένα να γυρνάνε να ταξιδεύουν οι ψυχές με μια μαγεία ονειρική πλανεύτρα…

Μου 'χουν πει πως μπορεί να μου κλέψουν την ψυχή
μα και εγώ κλέβω λέξεις από την αγάπη μου

Μου 'χουν πει πως πρέπει να δηλώσω ένοχη αγάπης
επειδή είμαι μια άγνωστη κουκκίδα στο χάρτη
και έχουν…
και έχουν το θράσος να με καταδικάσουν γι' αυτό κι μόνο

Ε, λοιπόν δηλώνω ένοχη αγάπης
καταδικάστε με και όταν βγω
θα το ξανακάνω
σας το ορκίζομαι…

Παυλίνα Στυλιανού

Η ζωη (της Παυλίνας Στυλιανού)

Ό,τι ένιωσα είχε χρώμα
Ό,τι πρωτοείδα είχε ζωή
Είναι η αγάπη γεμάτη ουρανό
με άστρα
Είναι το λουλούδι γεμάτο ζωή
Ό,τι αγάπησα είχε έγνοια
Ό,τι πρωτοείδα είχε καρδιά
Είναι η αγάπη γεμάτη χρώμα
Είναι η ζωή γεμάτη φως
Είναι η έγνοια που έχεις μέσα
και δεν λέει να σβήσει σ' ένα παράθυρο κλειστό...

Παυλίνα Στυλιανού

Τεσσαροχάλι (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Αμπαριτζής στα πέλαγα, κρατά την ανιζέτα,
ως αποσπόρι τ’ ουρανού μιλεί στην οπερέτα,
βερίνα που την δίπλωσε μια νύχτα με φεγγάρι,
καβίλια που την πέρασε στου Μπέη το λυχνάρι.

.

Στην κουπαστή μαγκάρισε το λυκαυγές να δει,
στην μπόμπα που τον κράτησε σαν ήτανε παιδί.
Σινιάλο παίζει στο φανό ν’ αμοληθούν τ’ αστέρια,
θολό το φως στη θάλασσα μήτε κι ελπίδα πλέρια.

.

Τα σήμαντρα χτυπήσανε κι η Θάλασσα αφρίζει,
στα βάθη και στα πέλαγα ο φόβος πλημυρίζει,
μάνα δεν έχει για να δει, κραυγή για να ξεσπάσει,
τον πόνο του να μοιραστεί, μουράγιο ν’ απαγκιάσει.

Καλλιόπη Τσουχλη

Η Ιθάκη μου. Της ψυχης μαργαριτάρι (της Παυλίνας Στυλιανού)

Μέσα απ' την αγάπη μας
φτιάξαμε ένα κύμα
γλάρους για σκεπή βάλαμε
και βάρκα για ν' αρμενίζει
Βάλαμε τον ήλιο εκεί ψηλά
κι ο αγέρας ν' αρμενίζει τα μαλλιά
Ταξίδεψαν οι σκέψεις μας
μέσα από σελίδες
ψυχής μαργαριταριού
κλείνοντας την Ιθάκη μας
αφουγκράζοντας τους ψιθύρους μας
μέσα σ΄ εκείνες

'Εφυγαν όμως οι γλάροι μας ταξίδεψαν σε άλλα μέρη
΄Εσβησε ο ήλιος μια μέρα που 'ρθε το φεγγάρι
Η βάρκα βγήκε στη στεριά με καημούς
Ο αγέρας έπαψε να φυσάει
Το κόσμημα έπεσε μες τα νερά
έπαψε να ονομάζεται μαργαριτάρι
Εφυγε η Ιθάκη της καρδιάς
και ταξιδεύει η ψυχή σ' άλλη πλευρά.


Παυλίνα Στυλιανού