...κι ύστερα θα αφήσουμε τη βροχή
να μας χαιδέυει το πρόσωπο
και θα νιώθουμε το χέρι της μάνας μας
απαλό και σκληρό μαζί,
να ξεβάφει τις μπογές που κάλυψαν
τη λησμονημένη μας αθωότητα.
Θα έρθει η ώρα που δε θα έχουμε ανάγκη
καμία ομπρέλα
και θα 'ναι η βροχή λύτρωση και μαράζι.
Ίσως ετσι κοιτάξουμε τον ουρανό
με καθαρότητα,
και μπερδέψουμε το νερό με το δάκρυ μας ,
σαν μια συγνώμη που χρωστούσαμε,
αιώνες τώρα, στην ίδια μας την ύπαρξη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου