(Αν δεν περάσει η ψυχή όλα τα στάδια, γαλήνη δε βρίσκει.)
Είμαι τόσο λυπημένη!
Ο κόσμος έγινε μια μαύρη πίσσα.
Στένεψαν οι τοίχοι να με συνθλίψουν.
Βγήκα να περπατήσω στον άνεμο.
Πόση ερημιά!...
Η γη άδειασε από Aνθρώπους.
Κάτι σκιές τρομακτικές που συνάντησα,
ήταν μόνο εφιάλτες φρίκης.
Οι καρδιές άκαρδες. Χωρίς ζωή.
Ρίχτηκαν με μανία να φάνε σάρκες.
Απειλούσαν να καταπιούν τα σύμπαντα.
Η ψυχή μου μετέωρη έψαχνε ουρανό.
Κάτι σύννεφα θύελλας μακριά.
Μια θάλασσα από δάκρυα και πόνο,
ξέσχιζε τα νερά της με μανία στα βράχια.
Οι πόλεις χάθηκαν στην ομίχλη του φόβου.
Απόγνωση!
Λείπει ο δρόμος ο ομαλός να περάσω.
Έκλεισαν τα πορθμεία για απέναντι.
Δε φτάνει ο φτωχός, άχρωμος οβολός μου.
Σιωπή τύλιξε τη νύχτα μου.
Όλα περιμένουν τον Ήλιο.
Μα Εκείνος ακόμα ταξιδεύει στη δύση.
Πότε θα γίνει ανατολή; Σου φωνάζω.
Είμαι γεμάτη πληγές!
Στάζουν αίμα!
Εσύ... Μόνος, Εσύ!
Λυπήσου με!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου