Βράδυ ξεκίνησαν οι σπασμοί.
Είχε μιαν υπερφόρτωση το σκοτάδι, έπλεε και η ατμόσφαιρα σε μια διάχυτη διόγκωση…
Τότε ήταν που έσκισε το περίβλημα του το ποίημα
Και άρχισε να διαστέλλει τη μήτρα του νου.
Ειπωμένα και ανείπωτα, τινάχτηκαν από το σώμα του χρόνου και
Αιχμαλώτισαν με μια αλλόφρονη σιωπή τους νευρώνες της στιγμής.
Αποσύνδεσαν κάθε λειτουργία τους κι άρχισαν να συσπώνται ετοιμόκοποι στην τελευταία εξώθηση της κραυγής.
Δε θυμάμαι τίποτα μετά.
Μόνο τη φωνή σου στο μαξιλάρι να μου ψιθυρίζει:
- Πάρε βαθιά ανάσα και σπρώξε να βγει ο στίχος.
- Ό,τι μένει στον εγκλεισμό του, νεκρό γεννιέται.
Δεν μου 'πες όμως, πως εκεί που είναι η γέννα, εκεί είναι και η ταφή…
Αυτό δεν μου το ‘πες
Katia Chausheva Photography
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου