Πέρασε καιρός από τότε...
Νύχτες ατέλειωτες
ξετυλίγοντας μπροστά μου
το ματωμένο σκηνικό
μιας άδοξης πορείας.
Θέλησα να ξεχάσω
κλείνοντας την πόρτα της ψυχής
σε κάθε καινούργιο ταξιδιώτη του καιρού.
Πάλεψα με το χρόνο
που στάθηκε μετέωρος
στο σημείο εκείνο του χωρισμού.
Πάλεψα με τις θύμησες
πάνω στο κάστρο της καρδιάς
σώμα με σώμα,
όταν έβλεπα τους στρατηλάτες
των αναμνήσεων
κατάλαμπρα ντυμένους
να διαβαίνουν κάτω απ'τις αδύναμες
πολεμίστρες του νου.
Θέλησα να ξεχάσω, μα δεν μπόρεσα.
Υποταγμένος και ταπεινός
με απλωμένα προς την απουσία μπράτσα
παίρνω το δρόμο του γυρισμού,
με μόνη πεθυμιά
να δέσω τ' ακροδάχτυλα
στα χέρια τα δικά σου,
χέρια που κράτησαν τη μοίρα
και των δυο μας.
Στη δύση μιας ανατολής..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου