Φεύγουν της χαράς τα τραίνα
Έμεινα να κοιτώ της ζωής τα γραμμένα
αυτά τα καθιερωμένα τα λίγο από μένα
καθώς μέσα μου κυλούν
φλέβες και ψυχή αγανακτούν
Στο βάθος ο ορίζοντας μουτζουρωμένος
απ΄ άκρη σ’ άκρη σαν σε σύνορα δεμένος
Άηχη η σφυρίχτρα του σταθμάρχη
εκείνου του γνωστού τρελού μονάρχη
που τα όνειρα παροπλίζει
με σίδερο και φωτιά τα γεμίζει
Σφαίρες τα δάκρυα
ματώνουν
ελπίδες άναρχες
ξεριζώνουν
Σε μια βαλίτσα όλα τα υπάρχοντά μου
δυο ξεχασμένα χαμόγελα
μια ζεστή ματιά
κι η μοναχική καρδιά μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου