Κάποτε Λόγοι Δούρειοι παρενόχλησαν
την οχυρωμένη ησυχία μας
Και μεις καθήσαμε και τους χαζεύαμε
πάνω απ' τον πύργο μας αφ' υψηλού
λέγοντας είτε να τους αφήσουμε να πέσουν χάμω
η να τους αφιερώσουμε στο ξόανο
της συλλημένης μας σοφίας
Στο μεταξύ η Κασσάνδρα έκοβε βόλτες ανήσυχη
γύρω απ' το βωμό μιλώντας μόνη της
την ώρα που τα φίδια έπνιγαν αθόρυβα
μέσα στα συμπλέγματά τους
τη φωνή του συνετού Λαοκόοντα
Γιατί ποτέ δεν είχαμε υπομονή με τους χρησμούς•
Μας άρεσαν περισσότερο τα σημεία
Κι όσο διαφωνούσαμε δε βλέπαμε
ότι οι γνώμες μας κρέμονταν ανάποδα,
σα νυχτερίδες, απ' τα σκαιά φτερά τους
Αυτές ξεκουράζονταν κι εμείς χαλάγαμε δυνάμεις
ώσπου να αρχίσουμε να χορεύουμε
κάτω απ' το δώρο που μας άφησαν οι Δαναοί
Πριν τρεις χιλιάδες χρόνια
Κι ο χρόνος σταμάτησε εκεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου