Βουβή ανθρωποθάλασσα ειν’ ό μικρός μας κόσμος
και η σιωπή μαστίγιο που δέρνει τους ανέμους,
τα κύματα των προσμονών και των ελπίδων, σκάνε
σε τοίχους ανυπέρβλητους κι ασύδοτους ηγέτες.
Λουλουδιασμένα κάποτε στενά, τώρα ην λεωφόροι
πεζούς δεν βλέπεις… κτίρια ψηλά γυαλί που καθρεφτίζει
όλοι εποχούμενοι μιλούν μονάχοι στ’ αμαξάκια
σε κρεμαστά μικρόφωνα τιμόνι και τσιγάρο.
Σ’ ένα ποτήρι φελιζόλ ζεστός καφές για δρόμο
μηχανική προέκταση το κινητό και πάνε
τα βήματά τους οδηγεί μια θέση βιοπάλης
για ένα καρβέλι που η ζωή… και τρέμουν μην το χάσουν.
Το βράδυ τηλεόραση, παραγγελιά οι ειδήσεις
και κάτι αρχαία σήριαλ το χρόνο να σκοτώνουν
να κλαίς και να βυθίζεσαι αγάπες να θυμάσαι…
χάθηκαν στις μυλόπετρες που στήσαν λαοπλάνοι.
Ανάμεσά μας φράγματα κι ο φόβος της ανέχειας,
δεν χτίζεται οικογένεια, παιδιά να γεννηθούνε
σαν τιτιβίσματα πουλιών ν’ ακούς γλυκές φωνούλες,
το λένε κι οι στατιστικές η Ελλάδα πως μικραίνει…
Δεμένοι με αόρατα δεσμά και μιαν ανάσα,
με ‘στη δική μας ανεξάρτητη αγάπης φυλακή,
λυτρώνουμε τον πλούτο της καρδιάς που ‘ναι δικός μας
νωπός να μείνει χώμα υγρό πως ίσως να καρπίσει.
Οργή που κρύβει και θυμό η σκέψη που ακουμπάμε
και μόλυνε ως το αίμα μας η γλίτσα καιροσκόπων
η λεηλασία του σήμερα δεν σβήνει σε καζάνια
κρεμάλες δεν στηθήκανε… άτεγκτοι που είναι οι νόμοι.
Αθάνατοι !!! Αθάνατοι !!! προδότες της πατρίδας
στα υπόγεια της κόλασης κλεισμένες για σας θέσεις
με τα κλεμμένα οι φωτιές που αιώνια θα σας ψήνουν
κι η μήτρα που σας γέννησε στόχος για ντουφεκάδες.
Το μέλλον που ονειρεύτηκα για μας, έγινε δρόμος,
σε μια νταλίκα μ’ οτοστόπ στα σύνορα να πάμε
τα ιδανικά τρομοκρατούν ταγούς, καθώς ό ήλιος,
εδώ που είναι βαλκάνια απ’ την δύση θ’ ανατείλει.
Από το πρώτο βιβλίο μου ‘’ΣΚΙΡΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ’’
Σελίδα 112.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου