Τα κτερίσματα (της Κατερίνας Κανάκη Αξουγκα)

Ενός λεπτού σιγή

κράτησαν οι επίσημες στιγμές μιας ιστορίας,

καθώς περνούσε άδοξος έρωτας, 

χωρίς κτερίσματα.

Στα μάτια των περαστικών

ένευε η συγκατάβαση, 

ολίγην τι παρηγορία.

Κάποιοι ξαμολησαν μια κατηγόρια και ένα φτύσιμο

για μια εξαρχής χαμένη υπόθεση.

Ποια η σημασία;

Το θέμα ήταν τα κτερίσματα.

Το σώμα κείτονταν γυμνό και μαδημένο.

Του είχαν κλέψει την εύπιστη νεότητα

Τα μακρυά μαλλιά, τα χρυσοφτερουγα όνειρα στα βλέφαρα

Το στόμα που τα τρικυμισμένα χείλη ψέλιζαν αθώα λόγια μαθητείας.

Ω έρωτα μοναδικέ, στα πέρατα των θαλασσών και ουρανών αναπαυμένε!

Ο θάνατος σου ήταν η διαρκής παραμυθία.

Η ηθική εκείνου σ' ένα κλειστό παράδεισο, αυτοκτονία.

Λείψανο λησμονημένο οι κυρτοί μηροί σου

το στέγασμα της φθαρτής λαγνείας σου παρομαρτούν.

Γυναίκες ποθεινές στα άνανδρα χέρια εραστών,

κόρες της Αστάρτης σ' ένα κελί της ησυχίας,

ανάμεσα στις λέξεις της εκδίκησης,

στρέφετε εντός σας τις σπαθιές μιας αναισχυντίας, 

ψάλλοντας "άξιον το τίμημα!"

Κατερίνα Κανάκη Αξουγκα