Φοράω προβιά γυαλιστερή,
με όψη θηλυκή, με χρυσαφένιο
φτέρωμα στους ώμους!
Όρθια στην βεράντα μου
τα περασμενα αναπολώ,
κοιτάζοντας ξεθωριασμένα
ξέφωτα και δρόμους.
Ω! Σκυθρωπή μου αβρότητα,
ω πείνα νοσηρή!
Ω! δίψα ανελέητη,
στο δειλινό της δύσης.
Ω! Ζοφερό κι ανίδεο,
δέρμα μου παγερό,
απομεινάρι σκήνωμα,
μιας καρποφόρας ζήσης..
Ερώτων νάρκες καρτερείς,
τα άνθη της γαλήνης!
Μια χίμαιρα ουτοπική,
μια ξεχασμένη λάμψη!
Ω!! Σπαραγμός της σάρκας σου!
Σαν πεταλούδα ευαλωτη,
να ξέρεις, τα λεπτά φτερά
ο ηλιος θα σου κάψει!
Που 'ναι το σφρίγος που απαιτεί,
αυτή η τρικυμία;
Που είναι τ' ολοκόκκινο
χρώμα του έρωτά σου;
Κάτω απ΄την άχρηστη προβειά,
ωχρό, ξεθωριασμενο,
σκοτώνει κάθε σκίρτημα,
θάβει τα όνειρά σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου