Βαθύ σκοτάδι απλώθηκε
ουδόλως με τρομάζει
το χέρι σου ν'αγγίζω
σπειροειδείς φιγούρες
πολύχρωμοι σηματοδότες
διάδρομο ανοίγουν φωτεινό
μια σκέψη πλανάται μονάχα
απλώχερα
το χάδι σου να νιώσω
το τέρας που ξεπήδησε
να φοβηθεί
η ασχήμια δειλιά
στης ωραιότητας το σφρίγος
μη σταματάς να με αγγίζεις
χέρι με χέρι
τρομοκρατώντας
τους οιωνούς που στην αυλή ξαπόστασαν
το γέλιο να μαράνουν
δέξου το ροζ φιλί
πυρ
τον πάγο στα φτερά να λιώσει
να πλατσουρίσουν στης ηδονής τον λάκο
της νιότης δροσοστάλες
άνεμος άγριος πλησίασε
ποδοβολώντας
την όραση έσβησα
κλείδωσα την ακοή
στη συμφορά ουδέποτε ευαρεστήθην
το τρένο της φυγής εχάθη
σ'έναν σταθμό
ερείπιο αναπαλαιωμένο
ξεμείναμε
κάτω από υπόστεγο υγρό
το φως να τρεμοπαίζει
μη σταματάς να με αγγίζεις
το σκότος θα διαλυθεί
χέρι με χέρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου