Κοιμάσαι τούτη την ώρα.
Μου το σιγομουρμούρισε στο αυτί
η ησυχία της νύχτας.
Τώρα γαληνεύω
στη σκέψη των κλειστών σου βλεφάρων.
Σφαλίζω κι εγώ τα μάτια μου
και διαπερνώ το χέρι μου
μέσα από το αδύνατο.
Χαϊδεύω ανεπαίσθητα τα μαλλιά σου
με τα ακροδάχτυλα μου.
Αγγίζω το δέρμα σου απαλά.
Γητεύω την ανάσα σου.
Όχι...
Δε σε ξυπνώ.
Δεν πρέπει να ξυπνήσεις.
Γιατί θα πάψω να υπάρχω,
σαν τα μάτια σου ανοίξεις.
Τις ώρες που κοιμάσαι
πολύ τις αγαπώ.
Είναι οι μόνες
που να ελπίζω μπορώ
πως ίσως λίγο,
κάπου λαθραία σ' ένα όνειρο,
τύχει και μ' αγαπήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου