εδώ στην εσχατιά της γης που θάλασσα δεν έχει
αντέχω ό,τι μ’ αντέχει
φιλώ ό,τι με πονά
σαπίζω… τι κι αν έλεγα πως θα σε πολεμήσω
θεριό να σε νικήσω
λόγια ήτανε κενά
μα υπάρχει κάτι μέσα μου που αρνείται να υποκύψει
που δεν μυρίζει σήψη
και κάμαρες κλειστές
που είναι γεμάτο πέλαγος και κύματα αφρισμένα
δρυμούς, δάση παρθένα
τρεχούμενες πηγές
γι’ αυτό και να ονειρεύομαι δεν έπαψα ως τα τώρα
να καρτερώ την ώρα
που θα αναμετρηθώ
με τα θεριά, με τα στοιχειά, με τη ζωή την ίδια
που μου ‘ταξε ταξίδια
μα μ’ έθαψε στο εδώ
και λέω «κάνε υπομονή» στον Σίσυφο εαυτό μου
τον βράχο το δικό μου,
θα τον κυλήσω εγώ
τα βάρη δεν ξεφόρτωσα ποτέ μου σ’ άλλες πλάτες
και μισεμούς κι αγάπες
μόνος μου τα περνώ...
Συγχαρητήρια
ΑπάντησηΔιαγραφή