Λυσσομανούσε μαθές ο πόνος κι έφτυσε την πίκρα του όλη μες την ψυχή μου....
Πάνιασαν τα χείλη μου και μαζεύτηκε όλη η ύπαρξη μου σ' ένα στερνό ξεψυχησμένο χτυποκάρδι...
Άνοιξε η γης τα σπλάχνα της και με προσκάλεσε μέσα....
Στοιβάχτηκαν οι μνήμες μου σ ένα σκαρί για τον Άδη....
Θανατικό μετοίκησε στο ήδη αποστεωμένο μου σώμα....
Αγρίμια ρούφηξαν και την τελευταία σταγόνα υγρού στοιχείου απ' το κουφάρι μου...
Όρνεα έγλυψαν το κρανίο απ' το ψοφίμι που κάποτε λεγόμουν άνθρωπος...
Πέρασα έτσι οριστικά, τώρα πια, στην ανυπαρξία
Χρυστάλλα Κοσμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου