Ω, Μάνα (της Κατερίνας Μπαχαρη - Κουτσουνά)

Ω, ΜΑΝΑ !
Ω, μάνα που τα χείλη σου χαμογελούν ευθύνη!
Ω, μάνα, που τ´αστέρια σου σκεπάζουν την οδύνη !
Του ξάστερού σου τ´ούρανού ο θόλος μεγαλώνει
στο γέλιο του ύπνου του μωρού ,που ατόφιο σε θαμπώνει ......
Ω, μάνα η ηδονή σου, καθώς τη ρώγα του βυζιού δαγκώνει το παιδί σου
και τ´απαλό χεράκι τ´αγκαλιάζει, μ´ αδιάκοπο το ρούφηγμα τίποτα δεν το νοιάζει !
Το χόρτασε το γάλα σου, το γλύκανε η ψυχή σου, η αυγινή ευχή σου
σαν ήλιο, σαν αστερισμό, σαν μέλισσας το μέλι,
να´ρχονται κάθε δειλινό της νύχτας οι αγγέλοι,
να του φυτεύουν στ´όνειρο απέραντη ευτυχία,
ως το φεγγάρι τ´αργυρό, το γελαστό στην πρώτη ατυχία
να ζωγραφίζει μέσα σου το χαμογέλιο της χαράς....
Πλατειά να πέφτει η Άνοιξη στο καλωσόρισμά της ,
ν´ανοίγει τα φτερά της, θάλασσα στ´ άφρισμά  της,
την αλισάχνη πρόσταγμα να ψήνει το κορμί,
καθώς τρανεύει το σκαρί κι αφήνεται σ´ορμή
μιας νιότης καλοκάγαθης κι αστραφτερής που ζει.....
Ω, μάνα, είσαι το στήριγμα κι η προσταγή μαζί !
Μάνα του αγέρα που έφεξε σαν πολικό αστέρι,
μάνα του νότου η ζεστασιά, το λιόγερμα της Δύσης,
το νου σου, την Ανατολή έξω να μην αφήσεις !
Εκείνο το νανούρισμα που πλάνευε τ´αυτιά του,
το λάγνο τ´άκουσμά του κι ας ήταν η ψευτιά του,
που του έγνεφε πως η ζωή χαρές είναι κι αστέρια,
που του έλεγε το πέταγμα χελιδόνια ή περιστέρια,
που σπαθαρούν μ´ανεμελιά, που σκιάζουν τα αιθέρια,
με τέχνη χτίζουν τη φωλιά, μ´αγάπη αντί μαδέρια,
που έφερνε τα μεταξωτά προικιά από την Πόλη,
φυλάκιζε τα όνειρα, να τα ζηλεύουν όλοι,
σαν τ´άπλωνε τις χαραυγές σεντόνια στα μπαλκόνια,
σαν ξάφριζε τα βλέμματα χωρίς καμμιά συμπόνια
κι έστελνε γράμμα μήνυμα με μηνυτές  τ' αηδόνια
π´αγνάντευαν, π´ορκίζονταν να κελαϊδούν αιώνια
για ένα χειλάκι βύζαγμα, για ένα χεράκι αγάπη
στα πέντε αγγελοδάχτυλα, στη μοναχή ευτυχία ....
ασάλευτη, αδιαφέντευτη, μαγιάτικη ευωχία.........
Ω, μάνα των αστερισμών, των στεναγμών μου μάνα,
ας ήταν να μην άκουγα ποτέ μου την καμπάνα
του στεναγμού σου του στερνού, του χτεσινού, του αποσπερνού,
του ατέλειωτου, του αλλοτινού, της αστραπής πέρα από νου,
που αδέκαστος ορκίζεται στης ώρας σου τον τόκο, αλλού δε βρήκε τόπο,
παρά γαστέρα ορθάνοιχτη μονάχα τη δική σου, χαρά τρανή στον τρόπο,
που ευλόγησε ο έρωτας, που φίλησε η αγάπη, π´έδιωξε το σατράπη
της άδικης επέλασης στην αυγινή χαρά σου, μάτωσε το άρωμά σου
π´ομόρφαινε, που άγιαζε, που φύτευε η ΑΓΑΠΗ,
τρανή σαν το ψηλό βουνό, αγέραστη κι αιώνια !

Κατερίνα Μπαχαρη - Κουτσουνά