Οι Ποιητές, μιλούν για Ηλιοβασιλέματα,
Χωρίς να έχουν δει ποτέ πόσο λάμπουν
Τα δικά σου Μάτια, Ομορφότερα από
Κάθε Ηλιοβασίλεμα….
Οι Ποιητές, μιλούν για Μοναξιά…. Την
Περιγράφουν γεμάτη Σκοτεινιάς Πόνο,
Χωρίς ποτέ, όμως, να έχουν νοιώσει την
Απώλεια που νοιώθω εγώ, όταν είμαι έστω
και για κάποιες Στιγμές, μακριά σου….
Οι Ποιητές, μιλούν για Ευτυχία… Την εννοούν
σαν κάτι Παραδεισένιο, χωρίς να έχουν νοιώσει
όμως, ποτέ την Ευτυχία που δίνουν τα δυο σου Χείλη,
όταν σε φιλώ….
Οι Ποιητές, μιλούν με τους στίχους τους, για τα πάντα….
Εγώ όμως, αισθάνομαι αυτά τα Πάντα, όταν αντικρίζω
Το Όμορφο σου Πρόσωπο. Κι αν το αντίκριζαν και Αυτοί,
Δεν θα ήθελαν πια να μιλούν…. Το να σε κοιτούν, απλά,
Σιωπηλοί και Μαγεμένοι, θα τους Έφτανε….
Τάσος Βασιλειάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου