Τα ροδοκόκκινα μου μάγουλα γεμάτα με φιλιά.
Στην κεντημένη μου ποδιά πολλά σημάδια.
Μου συνεπαίρνει τη ματιά η συννεφιά.
Σιμά το χρώμα της καρδιάς μες το αγέρι.
Μάνα είμαι…
Μια μάνα στο ξωπόρτι καρτερά.
Η αγκαλιά της είναι κήπος, δεν στερεύει.
Μια Χειμωνιά είναι, γύρω παγωνιά.
Με την αγάπη της ξεδίψασε η ζωή.
Η προσφορά της βλέφαρο της άνοιξης.
Κτυπώ την πόρτα της στο φλοίσβο της καρδιάς.
Μια πόρτα ανοιχτή είναι πάντοτε η ψυχή της.
Κυριακή Δράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου