Στον εξώστη της καρδιάς μας τα καράβια δίχως πανιά.
Βουίζει η προσπάθεια να φτάσουμε στη στάση,
την στιγμή που θα περάσει το τρένο της ευκαιρίας, της ανάγκης, της άνοιξης…
Πήρε το δοξάρι η στιγμή και ξεκίνησε να παίζει βιολί μπροστά μας,
μήπως την δούμε, μήπως την ζήσουμε χωρίς να ταξιδεύουμε στο παρελθόν ή στο μέλλον.
Με φωταγωγό την ενσυναίσθηση κοιτώ στα μάτια τον άνεμο.
Μια γαλάζια κηλίδα στην καρδιά του φεγγαριού έβαλε φτερά στον χρόνο,
μα του ζήτησε να σταματήσει για λίγο στα πέλαγα των ματιών του έρωτα.
Ο έρωτας χάθηκε μέσα στη στιγμή
και βρέθηκε μέσα στο πυρακτωμένο φεγγάρι να τραγουδά.
Το τραγούδι του στολίζει τις σκοτεινές διαδρομές με φως,
όταν η στιγμή του είναι ζωντανή και αληθινή.
Κυριακή Δράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου